کشت ویروسی یک تکنیک آزمایشگاهی است که در آن نمونه‌هایی از یک ویروس در رده‌های سلولی مختلفی قرار می‌گیرد. علت این امر آزمایش ویروس برای سنجش توانایی آلوده کردن می‌باشد. اگر سلول‌ها تغییرات سیتوپاتیک نشان دهند کشت مثبت است.
در روش shell vial culture نمونه ویروسی بر روی یک‌لایه سلولی سانتریفیوژ می‌شود و رشد ویروس با روش‌های تشخیص آنتی‌ژن اندازه‌گیری می‌شود. این امر زمان تشخیص ویروس‌هایی با رشد آهسته مانند سیتومگالوویروس (Cytomegalovirus) را بسیار کاهش می‌دهد. علاوه بر این، مرحله سانتریفیوژ در کشت shell vial، حساسیت این روش را افزایش می‌دهد زیرا پس از سانتریفیوژ، ذرات ویروسی نمونه دقیقاً در مجاورت سلول‌ها قرار می‌گیرند.
هر دو سلول‌های گونه انسانی و میمون در کشت سنتی ویروس و هم در کشت shell vial استفاده می‌شوند.
هر روشی به‌غیراز shell vial culture، ویروس کشت داده شود (برای مثال کشت در تخم‌مرغ)، جز کشت سنتی در نظر گرفته می‌شود. باید در نظر داشت که به‌طورکلی کشت ویروسی سنتی با کشت shell vial جایگزین شده است.
آدنوویروس (Adenovirus)، سیتومگالوویروس (cytomegalovirus)، انتروویروس (enterovirus)، ویروس هرپس سیمپلکس (herpes simplex virus)، ویروس آنفلوانزا (influenza virus)، ویروس پاراآنفلوآنزا (parainfluenza virus)، راینوویروس (rhinovirus)، ویروس سنسیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، ویروس واریسلا زوستر (varicella zoster virus)، سرخک (measles)و اوریون (mumps). برای اینها، روش شناسایی نهایی عموماً با ایمونوفلورسانس (immunofluorescence) است، به‌استثنای سیتومگالوویروس و راینوویروس که شناسایی آنها در کشت ویروسی توسط اثرات سیتوپاتیک (cytopathic) تعیین می‌شود.
کشت بافت ویروس‌های حیوانی شامل رشد سلول‌های حیوانی در فلاسک‌ها با استفاده از محیط‌های مختلف براث و سپس آلوده کردن این سلول‌ها با ویروس است.
علیرضا شما را به بلاگ وندیداز جهت مطالعه ادامه مطلب دعوت میکند.
