آرایش کردن از زمان های بسیار قدیم مخصوصا زمانی که مردم با دارو آشنا شدند، بین خانم ها و آقایان متداول بوده و آنها با علاقه فراوانی برای زیباتر نشان دادن صورتشان می کوشیدند .مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت میکند که در دوران ماقبل تاریخ نیز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. نوع آرایش و وسایل آرایشی که در یک فرهنگ و ملیت برای زیباتر و جذابتر نشان دادن به کار میرود ممکن است در فرهنگ دیگر کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغییر در مد لباس، مو و آرایش صورت لذت میبرند. امروزه خانم ها (و حتی آقایان!) زیادی را میبینید که آرایش های مختلفی را امتحان می کنند: کشیدن خط چشم ضخیم و رژ لب قرمز پر رنگ، سایه چشم های کم رنگ و پر رنگ در رنگ های مختلف با طیف های رنگی متنوع و جذاب، رژ گونه های جالب و هایلاتر های خوش رنگ و البته تعدادی از بانوان هم ترجیح می دهند که آرایش نکنند!
تاریخ شروع آرایش کلا به مصریان قدیم میرسد. آنها برای مراسم مذهبی از عطریات و مواد آرایشی استفاده میکردند و حمامهای مخصوص برای خوشبو کردن پوست بدن میگرفتند، به نظافت و پاکیزگی اهمیت میدادند و بعد از حمام از مواد خوشبوکننده و روغنی برای نرم نگه داشتن پوستشان استفاده میکردند. شانه و آیینه به عنوان اولین لوازم آرایشی مورد علاقه همه خانمها و آقایان بود. کلئوپاترا، ملکه مصر، مواد آرایش و عطر را عاشقانه برای پوست و مو و بدن خود استفاده میکرده است.
همزمان با مصریان، یونانی‌های باستان نیز از عسل برای مرطوب کردن لب‌ها و از چربی حیوانات که با پودرهای سفالی سفید مخلوط می‌شد برای پوشاندن لک‌های روی بدن و صورت استفاده میکردند. اما آرایش به شکلی که در زنان مصری دیده می‌شد در یونانی‌ها نبود. بر عکس آنها، زنان رمی دوست داشتند خود را به شکل یونانی‌ها درآورند. آنها ابروها و موهای خود را با زرده تخم مرغ و له شده مورچه و مگس سیاه میکردند و حمام آفتاب میگرفتند تا پوستشان برنزه شود اما در این دوران هنوز آرایش آنچنان که باید رایج نبود. در قرن اول میلادی امپراتور روم نرون و همسرش پوپیا پوست خود را با کربنات سرب که بسیار سمی است سفید میکردند و از نوعی گچ دریاچه که حاوی سرب و بسیار سمی بود برای آرایش چشم استفاده میکردند. به دلیل بیماری‌هایی که این مواد ایجاد می‌کرد به مرور آرایش کردن کنار گذاشته شد.
تاریخچه استفاده لوازم آرایشی در ایران به دوران هخامنشی برمی گردد، در آن دوران استفاده از حنا برای رنگ کردن موها و سرمه برای تیره کردن چشم‌ها، سفیداب برای روشن کردن پوست و وسمه ( گیاهی گلدار از خانواده شب بویان) برای تیره و ضخیم کردن ابروها استفاده می‌شد. نکته جالب توجه در آن زمان داشتن خال بود که یک عنصر زیبایی محسوب می‌شد بنابراین بسیاری از زنان در آن دوره در آرایش خود کشیدن خال بر چهره را نیز در نظر میگرفتند. هرچند سبک آرایشی در دوره‌های مختلف در ایران تغییر کرد اما آنچه مشخص است در ایران باستان آرایش کردن فقط برای زنان متاهل ممکن بود. همچنین گفته می‌شود این امر بین زنان پادشاهان مرسوم‌تر بوده است به طوری که برای ملاقات با پادشاه مدت زیادی را به آرایش و معطر کردن خود می‌پرداختند.
استفاده از حنا در زمان‌های بسیار دور تاریخ ایران مرسوم بوده و برای طراحی دست‌ها از جمله هنرهای آرایشی است که امروزه نه تنها در ایران بلکه در بسیاری از کشورهای دیگر نیز انجام می‌شود.
با آغاز جنگ‌های صلیبی دوباره آرایش کردن دور گرفت و در شمال اروپا رایج شد. در قرن چهارده آرایش و مراقبت از پوست مو بیشتر مختص نجیب‌زادگان بود اما در قرن ۱۸ رواج عمومی پیدا کرد. در این دوران همچنان از مواد سمی برای آرایش استفاده می‌شد و میزان سرب مواد آرایشی بالا بود. در قرن ۲۰ و ۲۱ میلادی با صنعتی شدن جوامع و به وجود آمدن کارخانجات نحوه تولید و فرمولاسیون مواد آرایشی تغییر کرد. با پیشرفت علم دانشمندان سعی کردند مواد سمی مورد استفاده را با مواد طبیعی‌تر یا مواد غیر سمی شیمیایی جایگزین کنند و با تبلیغات روز به روز بر تعداد طرفداران و مصرف‌کنندگان مواد آرایشی افزوده شد! امروزه رژ لب پرفروش‌ترین محصول آرایشی است و در هر ثانیه ۲۷ رژ به فروش میرسد.
