هر کسی در این دنیا داستانی دارد . و گاه میاییم که با تمام وجودمان اثری از خود بگذاریم ولی از یاد میبریم که در انتهای این راه، چیزی باقی نمیماند جز فراموشی. همه ی ما فراموش میشویم . و این ماندگاری به ابدیت میپیوندد. ابدیتی از رنگ نیستی .
ذهنم آنقدر در تطلاطم این روز هاست ، درین حیات لحظه ای ، دلیل امدنم چه بود؟ یاد تمام روزهایی میفتم که بیمارستان میرفتم . زمان هایی که خنده های معصوم کودکانه ،من رو از تمام دلبستگی ها رهایی میداد .
در حجمه این هیاهوی روزگار اکنون که تمامیت تک تک ما در ابراز قدرت فردی معنی گرفته ، بی اثری و رد پایی از خود باقی نذاشتن ، شاید انتخابی دیگر باشد که، من ، نبودن را به از به هر بهای اندکی بودن ، ترجیح میدهم .
