گلبانگ شهادت اینبار در شهرستان آران و بیدگل با نوای جاودانه میثم عبدالله زاده به صدا درآمد. او را از تابستان 90، زمانی که در گردان 117 امام حسین(ع) برای دوره تکمیلی ثبت نام کردم می شناختم. و بعد از آن هم در جلسات و هیات ها سلام و احوالپرسی ما ادامه داشت. در طول این آشنایی هفت هشت ساله همواره او را فردی خوش خلق، با صفا و بی ریا می دیدم. فردی که در کار خود جدی و در عین حال متواضع و فروتن بود. وقتی خبر شهادتش را شنیدم، هرچه در ذهن خود خاطرات گردان را مرور کردم کسی را شایستهتر و لایقتر از او برای مقام شهادت ندیدم. دوستان و همکاران او هم حتماً چنین اعتقادی دارند، که خدا برای گردان 117 یک سهمیه شهادت آورده بود و آنهم به آنکه شایسته اش بود رسید.
من به عنوان یک دهه شصتی اکنون به چشم خود می بینم که راویان جبهه ها درست گفته اند که "شهادت بی استحقاق نصیب شهدا نشد". شهدای همشهری من که آنها را می شناختم و در چند سال گذشته به شهادت رسیدند؛ شهید محرابی، شهید زاهدی و شهید عبدالله زاده بهترین های شهر ما بودند و شایستگی رسیدن به فیض عظمای شهادت را داشتند.
