بسم اللّه الرحمن الرحیم
بچه بودیم.از مدرسه که می آمدیم،می گفتند:«تکلیفت را بنویس.نماند برای شب.»بزرگ تر شدیم.گفتند،باید برنامه ریزی داشته باشی،تا شب امتحان تا دیر وقت بیدار نمانی!!
کل ایام عید هشدار دادند،پیک نوروز نماند برای سیزده به در!بزرگ تر شدیم.روبه رویمان غول بی شاخ و دمی دیدیم،به نام امتحان تیزهوشان.گفتند،باید برنامه ریزی کنید و بیشتر از قبل درس بخوانید.
تا اینکه یک روز در مدرسه گفتند،نظام آموزشی عوض شده و امسال خبری از امتحان تیزهوشان نیست.بعد گفتند،برنامه ریزی کنید.درس بخوانید.سال آینده امتحان دارید.
امتحان تیزهوشان را رد کردیم.
گذشت و گذشت به دبیرستان(به اصطلاح متوسطه دوم) آمدیم.گفتند،حجم درس ها بیشتر شده.برنامه ریزی کنید و درس بخوانید.
دوباره سر و کلهٔ غول بی شاخ و دم تری پیدا شد،به نام کنکور.بعد گفتند،باید خیلی برنامه ریزی کنید.و خیلی درس بخوانید،تا به قول خودم در کنکور برنده شوید.
دانشگاه هم بیایی،کسی کاری به کارت ندارد،اما قاعده همان است.باید برنامه ریزی کنی.درس بخوانی تا شب امتحان بیچاره نشوی!!
بعد هم خوشان می گفتند،هدف از زندگی عبودیت و بندگی خداست.
و من باید جلوی آنها را بگیرم و بپرسم:ببخشید شما برای بندگی تان برنامه ریزی کرده اید؟!
وقتی هدف، بندگی خدا جانِ مهربان است،ما که عمرمان گذشت،برای خیلی چیزها برنامه ریزی کردیم غیر از هدف اصلی!!
و من دوباره سر به زیر و مؤدبانه جلوی ما/شما/ایشان را می گیرم و می پرسم،ببخشید شما برای بندگی تان برنامه ای دارید؟؟
