بسم الله الرحمن الرحیم
یادم نیست دقیقا کی بود،یادم نیست دقیقا حرف از چه بود!
سر کلاس بودیم،درس تمام شده بود و بچه ها مشغول حرف و خنده و شوخی...
همان موقع یکی از خانم معاون ها آمدند دمِ درِ کلاس.
با یکی از دوستانمان کار داشتند،اسمش را صدا زدند و به او چیزی گفتند که دقیق یادم نیست،شاید چیزی در مورد مدارک پرونده اش،یا یک کارِ دفتری!
دوستمان تا حدی عصبانی شد و با لحن تندی جواب معاون را داد...
ما که نزدیک آنها بودیم،تعجب کردیم،
با خودمان فکر کردیم الان است که خانم معاون عصبانی شود،
دوستمان را بشوید،پهن کند روی بند،خشک کند،تا بزند و بیندازد وسط کلاس،
اما...
اما خانم معاون بدون عصبانیت،با لحنی آرام جواب دوستمان را داد.اصلا محتوای گفت و گو یادم نیست،اما رفتار،
رفتارها را خوب به یاد دارم،محتوایِ مهمِ رفتار ها...
امام علی علیه السلام می گویند،در خشم تربیت نیست،یا با خشم تربیت(ممکن)نیست...
احتمالا همه ما تصور می کردیم،خانم معاون عصبانی شود،و خیلی درشت تر جواب دوستمان را بدهد و کاری کند تا دانش آموز جماعت دیگر جرئت نکند جلوی ایشان حرفِ درشت بزند،
حرف درشت که چه عرض کنم،اصلا جرئت نکند جلوی ایشان ظاهر شود،
اما خانم معاون این کار را نکرد،انگار یک لحظه همه چیز متوقف شد،
ایشان بدون عصبانیت،با لحنی آرام،با ادب و نزاکت جواب دوستمان را داد...
از رفتار خانم معاون، همه ما متعجب و سرگردان و انگشت به دهان ماندیم...
بعد از جوابِ خانم معاون،لحن دوستمان هم تغییر کرد،می دانی ،تغییر!!!
من اصلا این خانم معاون را ندیده بودم،چون بیشتر در کارهای دفتری بودند،
اما از آن روز،
از آن روز یکهو برایم مهم شدند،مهمِ با ارزش،
دوست داشتم بیشتر نگاهشان کنم،بیشتر صدایشان را بشنوم،بیشتر بشناسمشان...
او یک معاونِ معمولی نبود که کارش را بکند،حقوقش را بگیرد و کلاهش را هوا کند که جزءِ قشرِ فرهنگیِ جامعه است،
او یک معاونِ معمولیِ حقوق بگیرِ ساده نبود،
یک معلمِ مؤثرِ آدم تربیت کن بود...
یک معلم واقعیِ واقعی....
حالا هر چه قدر هم حرف بزنیم،آخرش همین یک جمله است،پدر و مادرها به گوش،
معلم ها و معاون ها و مدیرها به هوش!
اصلا همه آدم هایی که می خواهید آدم تربیت کنید یا جامع و کامل تر بگویم، همه آدم هایی که با هم نوعانتان در ارتباطید به گوش و به هوش!!!
امام علی علیه السلام خیلی مفید و مختصر گفته اند:«با خشم تربیت ممکن نیست.»
ممکن نیست!!!
شاید آن روز زنجیره عصبانیت از یک جایی شروع شده بود،
مثلا کسی یا چیزی باعث خشم دوستم شده بود،و به دنبال آن صحبتِ پر از عصبانیتِ او با خانم معاون،
خانم معاون می توانست این زنجیره را ادامه دهد،زنجیره خشم دادن و خشم گرفتن،زنجیره دل شکستن و دل شکاندن، زنجیره حرف درشت زدن و درشت شنیدن،
اما، اما او این کار را نکرد.
او تربیت را شروع کرد،تربیتی که همه، در به در دنبالش می گردند تا در کنار کلمه تعلیم منعقد شود.
او زنجیره خشم و عصبانیت را با خویشتن داری قطع کرد...
همه ما گاهی اوقات اعصابمان بی اعصاب می شود،و آنگاه کنترل خشم بر ما لازم و ضروری و واجب است...
واجبِ واجب...
