بسم الله الرحمن الرحیم
مامان سردار سلیمانی را دوست دارد.من هم همین طور.
مامان مشتاقانه در تشییع پیکر سردار شرکت کرد.ما هم همین طور،همراه مامان.
مدت ها می گذرد.یک سوال در ذهنم بالا و پایین می پرد تا از زبانم بیرون بزند.
بالاخره می پرسم.تلویزیون سردار را نشان می دهد.با یک آهنگ غمگین که اشک آدم را در می آورد.
بالاخره می گویم،می گویم مامان شما سردار را دوست دارید.دیانت و درستی او را قبول دارید.پاکی و صفای او را تحسین می کنید،اخلاصش را هم.از کودکیِ او،زادگاه او،پدر و مادر او چیزهایی می دانید.از سختی ها و مجاهدت های زندگی او هم خبر دارید.شهادتِ با عزت و شکوه سردار هم دیده اید.رحماءُ بینهم شان را دیده اید و اشدّاءُ علَی الکُفار شان هم شنیده اید.
اما در مورد رهبر و مقتدا و ولی فقیهِ او،دو به شک و مُردّدید؟!؟!
چرا سردار را این همه قبول دارید،اما به ولی فقیهِ سردار که می رسیم،جوابتان «نمیدانم» است...
می گویید،سردار فرق می کرد،بله سردار با خیلی ها فرق می کرد و فرق می کند،اما رهبرش را می گویم،اطرافیانِ چاپلوسِ منفعت طلب را نمی گویم،مگسان دورِ شیرینی را نمی گویم،
خودِ خودِ ولی فقیه را می گویم،و به دنبالش ولایت پذیرهای واقعی را!!!نه آنها که نفع و ضرر خودشان را می بینند و بس!!!
از ولی فقیه می پرسم، رهبری که ساده زیستی اش را کمتر به گوشمان رسانده اند.
مامان جواب من را نمی دهد،دوباره از خودم می پرسم چگونه می شود،مالک اشتر را به شجاعت و دلاوری بستایی،شمشیر زدنش در راه علی و خدایِ علی را تحسین کنی،اما در ولایت علی(علیه السلام) شک کنی؟!
چگونه ما یکدل سردار را دوست داریم،اخلاص و شجاعت و بزرگی اش را می ستاییم اما ولایت پذیری اش را پس می زنیم؟!
من از خودم این ها را می پرسم،
انگار یک جای کار می لنگد،
یا هجوم رسانه ها و اخبار منفعت طلبانه دشمن و دوست نماها زیادی مؤثر واقع شده یا من زیادی غافل بوده ام؟!!
