دیروز از حرفای دکتر هلاکویی که میخوندم تازه فهمیدم این وابستگیِ لعنتی بیماریه (!) نه عشق.
چیزیه که اگه به کسی وابستم، هم منو آزار میده، هم طرفو، هم اطرافیامو! باورت میشه؟ یعنی دقیقا جایی که فکر میکنی داری به طرف عشق میدی دقیقا داری اذیتش میکنی!
یا از طرفی وقتی هنوز به ننه بابامون وابسته‌ایم، نتونستیم به طرفمون عشق بدیم. اینکه این وابستگی از کجا میاد رو ظاهرا تو بچگی یاد میگیریم! وقتی مثلا مامانمون بهمون خیلی وابستس، ماهم وابستش میشیم و این رو تا سالها با خودمون اینور و اونور میبریم. جایی که وارد رابطه‌ای میشیم هنوز به اون مامان فکر میکنیم و نمیتونیم به آدم جدیدی محبت کنیم.
هلاکویی میگه اول که کلا وابسته نشید، حالا اگه متاسفانه شدید، توی ذهنتون از اون آدم جدا شید. مثلا اگه به خونوادتون وابسته‌اید، اول توی فکرتون خونوادتونو طلاق بدید (البته با تمام احترامی که براشون قائل هستیم) بعد وارد رابطه‌ی دیگه‌ای بشید. اینجوری عشق و محبت واقعی‌تر و سالم‌تری به قلب اون آدم میدید.
امیدوارم با این آسیب‌هایی که از بچگی داریم دنبال خودمون میکشونیم، نه خودمون و نه هیچ آدمی رو آزار بدیم.
با احترام؛ بیتا
#روانشناسی #قدرت #هدف #اعتماد_به_نفس #خودباوری
