طراحی و تولید کفش های محیط زیست دوستانه

طراحی و تولید کفش های محیط زیست دوستانه می تواند دشوار باشد اما یک عامل مهم در این دنیای امروز با افزایش تغییرات آب و هوایی است. ما باید به آینده فکر کنیم و با طراحی و انتخاب مواد شروع کنیم تا ردپای کربن خود را به عنوان مصرف کنندگان و تولید کنندگان در صنعت کفش کاهش دهیم. تولید انبوه کفش مدرن، ساخته شده از منسوجات ، چرم ، پلاستیک و قطعات لاستیکی همه چسبانده و دوخته شده در کنار هم اصلا محیط زیست دوست نیست.

ردپای جهانی صنعت کفش

بازیافت کفش مدرن بسیار دشوار است. کارگران کارخانه کفش قطعات فوقانی را با دوخت محکم می کنند و قطعات بیرونی را با سیمان PU محکم می بندند. کفش کتونی و کفش ورزشی استفاده شده تقریباً غیرممکن است که به اجزای مفید برای بازیافت تبدیل شوند. تولید این کفش ها به خودی خود در حالی که کوه هایی از زباله های پسا صنعتی و پسا مصرف را ایجاد می کند ، مقدار زیادی آب و انرژی نیز مصرف می کند.

انتخاب های شما برای تولید کفش پایدار

با بیان این مهم، طراحان کفش ، تولیدکنندگان کفش ، مدیران محصول و کارخانه ها می توانند انتخاب کنند تا به کاهش اثرات منفی زیست محیطی و اجتماعی تولید کفش کمک کنند. هیچ ماده جادویی یا تکنیک خاصی برای تولید کفش وجود ندارد که بتواند کفش را کاملاً سبز(محیط زیست دوست)، پایدار یا اخلاقی بسازد. بسته به اولویت های زیست محیطی و اجتماعی خود ، گزینه های بسیاری در دسترس است.

ما جنبه های مختلفی از تولید کفش را در نظر گرفتیم که می تواند کفش شما را کم و بیش از نظر محیط زیست پایدار کند:

1. انتخاب مواد اولیه پایدار کفش (لینک)
2. فرآیندهای تولید کفش سازگار با محیط زیست
3. کاهش زباله در تولید کفش

منسوجات مصنوعی یا طبیعی

اگر اولویت حفظ آب های شیرین باشد، استفاده از منسوجات صنعتی انتخاب بهتری نسبت به پنبه و سایر منسوجات طبیعی است. هر دو الیاف پنبه و صنعتی برای فرآیندهای رنگرزی به مقادیر زیادی آب نیاز دارند. خوشبختانه ، آب در یک مرکز صنعتی و یا کارخانه قابل بازیابی، بازیافت و استفاده مجدد در یک سیستم تصفیه چرخشی بسته است. در جنوب چین ، دولت های محلی خانه های رنگرزی نساجی را وادار کرده اند تا با امکانات تصفیه آب به املاک صنعتی نقل مکان کنند.

پروسه رشد پنبه، به ویژه پنبه ارگانیک، مقادیر زیادی آب را مصرف می کند که در یک حلقه بسته(سیستم چرخشی بسته) استفاده نمی شود. برخی از مطالعات تخمین می زنند که بیش از 700 گالن (2700 لیتر) آب برای تهیه پنبه برای یک تی شرت از حنس پنبه لازم است! بله ، هنگامی که ما در مزارع پنبه از آب استفاده می کنیم ، به طبیعت باز می گردد ، اما دیگر آب مصرف شده برای نوشیدن یا رشد محصولات غذایی در دسترس نیست.

در طرف دیگر پنبه و الیاف طبیعی، محصول تولید الیاف های صنعتی بر پایه پلیمر(نایلون و پلی استر) است. مقدار آب مورد نیاز برای ساخت این الیاف به شدت کمتر است ، اما نیاز به انرژی بیشتر دارد و خطر آلودگی آب از مواد شیمیایی بیشتر است.

چرم طبیعی یا مصنوعی

چرم طبیعی از پوست حیوانات نیز به مقادیر زیادی آب نیاز دارد. طبق مطالعات انجام شده توسط یک تولید کننده چرم، پرورش حیوانات و فرآوری پوست آنها به بیش از 1000 لیتر آب برای تولید یک متر مربع چرم نیاز دارد! یک متر مربع چرم کافی است تا فقط یک جفت کفش درست کند! پرورش حیوانات و سپس پردازش چرم در پوست ، دو تأثیر بر محیط زیست دارد. آلوده شدن گریز آب ها(آب های باران ها، برف ها) به علاوه آب های آلوده شده به پسماند های پروسه دباغی. جدایی از مسئله آب، رفتار با حیوانات نگرانی مهمی برای مشتریان وگان است در حالی که تولید چرم مصنوعی یک خطر اخلاقی برای این دسته افراد محسوب نمی شود. مانند پارچه ها ، گزینه های ساخته شده توسط انسان نسبت به چرم طبیعی هزینه های زیست محیطی خود را دارند. مواد مصنوعی ساخته شده توسط انسان اغلب لایه هایی از پارچه های پلی استر ، فوم و الیاف هستند که با هم ترکیب می شوند. جداسازی این لایه ها پس از رسیدن کفش به پایان عمر خود تقریباً غیرممکن است. تولید مواد مصنوعی نیز انرژی مصرف می کند و خطر آلودگی آب از مواد شیمیایی زیاد است.

پلاستیک طبیعی یا مصنوعی

انتخاب ترکیبات لاستیکی به اولویت های محیط زیست دوستانه شما بستگی دارد. تولید پلاستیک طبیعی منجر به افزایش جنگل زدایی در آسیای جنوب شرقی و کاهش میزان زمین در دسترس برای کشت مواد غذایی می شود. تولید پلاستیک مصنوعی به ترکیبی از استایرن و بوتادین نیاز دارد. هر دو پتروشیمی پالایش شده از نفت خام هستند. تولید این ترکیبات نیاز به انرژی قابل توجهی دارد و هر دو محصول فرعی تولید نفت هستند. اگرچه گزینه های مواد اولیه زیادی وجود دارد، اما هر کدام هزینه زیست محیطی یا اجتماعی خود را دارند. وقتی کفش های محیط زیست دوستانه می سازید، باید تصمیم بگیرید که اولویت های شما کجا هستند.

مواد اولیه کفش با مواد بازیافتی

راه دیگر برای کاهش اثرات زیست محیطی تولید انبوه کفش، مشخص کردن برخی از مواد اولیه است که با مواد بازیافتی ساخته شده اند. هنگام بررسی مواد برای کفش های محیط زیست دوست، درک تفاوت بین ضایعات پسا مصرف و پسا صنعتی مهم است. بسیاری از فرآیندهای صنعتی باعث ایجاد زباله یا ضایعات در داخل کارخانه ها می شود. با این حال، کارخانه تامین کننده این مواد را بازیافت و دوباره به مواد قابل استفاده تبدیل می کند. به عنوان مثال، تامین‌کننده قالب‌گیری تزریقی، مواد هدر رفته را دوباره آسیاب کرده و دوباره قالب‌گیری می‌کند. کارخانجات پارچه، الیاف نساجی را خرد کرده و مجدداً استفاده می کنند. برای بسیاری از کارخانه ها، این یک راه ساده و هوشمند برای صرفه جویی در هزینه است. کارخانه ‌ها زباله ‌های پسا صنعتی را جمع‌ آوری می کنند و آن‌ ها را برای فرآوری مجدد به محصولات قابل استفاده به تامین کنندگان ارسال می‌کنند.

محتوای بازیافتی پسا مصرف زمانی تولید می شود که مواد خام پس از استفاده، از محصولات بازیابی شوند. این محصولات ممکن است هزینه بیشتری داشته باشند، زیرا مواد ممکن است به مرتب سازی، تمیز کردن و پردازش مجدد پیچیده نیاز داشته باشند. مقدار محتوای پسا مصرف در یک محصول به خواص فیزیکی مورد نیاز بستگی دارد. معمولاً استانداردهای بهتر تست فیزیکی محتوای پسا مصرف کمتری را مطالبه می کنند. اکنون پارچه هایی با 10 تا 70 درصد محتوای بازیافتی در دسترس هستند. در حال حاضر کارخانه های نساجی، بسیاری از پارچه های بافته شده با الیاف پلاستیکی PET بازیافتی پسا مصرف را تولید میکنند.

به‌ علاوه، کارخانه ‌های فوم اکنون می‌توانند پایه ‌ها و آسترهای کفش ساخته ‌شده با مواد فوم بازیافتی پسا مصرف ویا پسا صنعتی را عرضه کنند و افزودنی‌ های زیست تخریب‌پذیر جدیدی در دسترس هستند که به پلاستیک اجازه می‌دهند در دهه ‌ها به جای قرن ‌ها تخریب شوند.

روش های سازگار با محیط زیست تولید کفش

تولید کفش تاثیر قابل توجهی بر محیط زیست دارد، به طوری که بسیاری از تولیدکنندگان کفش از مواد و فرآیندهایی استفاده می کنند که به آلودگی و ضایعات کمک می کند. با این حال، روش های سازگار با محیط زیست برای تولید کفش وجود دارد که می تواند اثرات زیست محیطی تولید کفش را به حداقل برساند.

یکی از راه های سازگاری بیشتر با محیط زیست تولید کفش، استفاده از مواد پایدار و سازگار با محیط زیست است. به عنوان مثال، تولیدکنندگان کفش می توانند از پنبه ارگانیک، بامبو یا مواد بازیافتی برای ساخت رویه کفش استفاده کنند. این مواد تأثیر زیست محیطی کمتری نسبت به مواد معمولی دارند، زیرا برای تولید به آب، آفت کش ها و سایر منابع مضر کمتری نیاز دارند.

راه دیگر برای پایدارتر کردن تولید کفش استفاده از فرآیندهای تولید سازگار با محیط زیست است. تولیدکنندگان کفش می توانند از تکنیک های رنگرزی بدون آب برای کاهش میزان آب مصرفی در فرآیند تولید استفاده کنند. آنها همچنین می توانند از چسب ها و حلال های غیر سمی برای کاهش میزان مواد شیمیایی مضر منتشر شده در محیط در طول فرآیند تولید استفاده کنند.

تولیدکنندگان کفش نیز می توانند با استفاده از روش های تولید کارآمدتر، ضایعات و مصرف انرژی را کاهش دهند. به عنوان مثال، آنها می توانند از ماشین های برش کامپیوتری برای کاهش میزان ضایعات تولید شده در طول فرآیند برش استفاده کنند. آنها همچنین می توانند از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی یا بادی برای تامین انرژی تاسیسات تولید خود استفاده کنند.

علاوه بر استفاده از مواد و فرآیندهای سازگار با محیط زیست، تولیدکنندگان کفش می توانند شیوه های تجاری پایدار را نیز اتخاذ کنند. آنها می توانند برنامه های بازیافتی را نیز برای کاهش ضایعات اجرا کنند و می توانند از بسته بندی های ساخته شده از مواد بازیافتی استفاده کنند. آنها همچنین می توانند با تامین کنندگانی که تعهد قوی به پایداری و شیوه های اخلاقی دارند کار کنند.

تولیدکنندگان کفش همچنین می توانند با آموزش مصرف کنندگان در مورد اثرات زیست محیطی تولید کفش و تشویق آنها به انتخاب های پایدارتر، نیز کمک کنند. آنها می توانند محصولات خود را با اطلاعاتی در مورد مواد مورد استفاده و اثرات زیست محیطی فرآیند تولید محصول، آن ها را برچسب گذاری کنند. آنها همچنین می توانند با سازمان های زیست محیطی برای ارتقای پایداری و افزایش آگاهی در مورد اهمیت تولید کفش دوستدار محیط زیست شریک شوند.

در نتیجه، روش‌های سازگار با محیط‌زیست تولید کفش می‌تواند به به حداقل رساندن اثرات زیست‌محیطی تولید کفش کمک کند. تولیدکنندگان کفش با استفاده از مواد و فرآیندهای پایدار، کاهش ضایعات و مصرف انرژی و ارتقای پایداری از طریق آموزش و مشارکت، می‌توانند تأثیر مثبتی بر محیط‌زیست بگذارند و در عین حال کفش‌های باکیفیت تولید کنند.