وقتی دوتا آدم برای اولین بار همدیگر رو میبینن چقدر سعی میکنن که بهترین خودشون باشن؟ بهترین آپشن های خودشونو میذارن روی میز .یه جورایی خودشونو تبلیغ میکنن ،که البته کار بدی نی ولی چندتای ما حاضریم که صفات بدمون رو هم تبلیغ کنیم؟از موفقیت هامون میایم میگیم از دست آوردهای شگفت انگیزمون ...ولی آیا واقعا بلدیم زندگی کنیم؟ بلدیم از لحظه هامون لذت ببریم؟ بلدیم تنوع و هیجانات متفاوت بیاریم تو زندگیمون؟ بلدیم همدیگر رو درک کنیم؟ بلدیم خودمونو به بقیه یاد بدیم؟
اصلا مهم نیست که شما یه کوه رو جا به جا کرده باشید یا در کل زندگیتون هیچ کاری نکرده باشید ! مهم اینه که چه حسی در طرف مقابلتون ایجاد میکنید؟ چقدر دوست دارید که وقت بذارید یکی دیگه رو بشناسید ؟میتونی یه کاری کنی کنارت احساس امنیت کنه؟ یا وقتی پیشته همه ی مشکلاتش یادش بره؟ یا اصلا برای دیدنت لحظه شماری کنه؟ باهات خوش بگذرونه و بتونه کنارت خودش باشه؟ با همه ی خوبی و همه ی بدی هاش و کامل نبودناش؟ در مقابل تو هم باید همین حس هارو داشته باشی ! باید ببینی میتونید دوست صمیمی هم بشید؟
بنظرم اینا قشنگیای زندگین ، حس ها همیشه باقی میمونن ، موفقیت ها و دست آورد ها میان و میرن و کهنه میشن (البته نمیگم که چیز بدی اند) ولی حس ها هیچ وقت کهنه نمیشن .
