به تو می اندیشم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، تک و تنها به تو می اندیشم ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، من به هر حال که باشم به می اندیشم،،،،،،،،،،،،،،،، اینک این من که به پای تو در افتادم باز،،،،،،،،،،،،،،، ریسمانی کن ازآن موی دراز،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، توبگیرتوبخواه،،،،،،،،،.،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، جای همه گلهاتوبخند،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، این فک و دهن را تو ببند،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، فصل آخر این قصه ما را تو بگو،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، من همین نیم نفس از جرعه جانم باقیست،،،،،،،،،،، آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش،،،،،،،،،،،،،،،،، چرا فقط طرز نوشتن زیر هم اشعارمن را به هم میزنید وباگذاشتن پشت سرهم ابیات دریک خط طولی شعررا نامفهوم و درک اش را برای خواننده سخت و گاه غیر،، می کنید ؟ اگر قانون است چرا فقط برای من ؟ چرا ؟،، چرا؟ چرا مرا مجبور می کنید با صرف وقت زیاد جاهای خالی را با ویرگول و نقطه پر کنم و متن را زشت و غیر متعارف کنم چرا ؟
