برخی زبان‌ها، به ویژه زبان‌های آسیای شرقی، برای افراد فارسی‌زبان به نظر می‌آیند که دارای ساختار گره‌انگیزنده‌ای هستند. این تفاوت در ساختار زبانی ممکن است در برخی موارد تنها به نظر بیرونی باشد و واقعیتاً زبان به راحتی قابل فهم باشد، مثل زبان کره‌ای. اما دیگر زبان‌ها در واقعیت دشواری‌های خاصی دارند که از آنها سخت‌تر به نظر می‌آیند.
یکی از این زبان‌های دشوار، زبان ژاپنی است. این زبان از جمله زبان‌هایی است که به عنوان زبان‌های سخت شناخته می‌شود. در این متن، قصد داریم به شناخت زبان ژاپنی و ساختار پیچیده آن بپردازیم و سپس عواملی را که سبب سختی این زبان می‌شوند را مورد بررسی قرار دهیم. واضح است که عواملی نظیر انگیزه و تعهد نیز در تجربه افراد در یادگیری هر زبان نقش مهمی ایفا می‌کنند.
پاسخ به این سؤال به عوامل مختلفی بستگی دارد. یادگیری زبان ژاپنی به عنوان یک زبان کاملاً جدید، به ویژه برای انگلیسی‌زبانان، ممکن است چالش‌برانگیز باشد. اما نمی‌توان یک پاسخ یکنواخت برای این سؤال ارائه داد که برای همه افراد صدق کند.
برای کمک به شما در تصمیم‌گیری در مورد یادگیری زبان ژاپنی، نیاز است که به دقت به ساختار این زبان و ویژگی‌های آن نگاه کنیم. با خواندن این مقاله و درک کامل تر از ژاپنی، شما می‌توانید تصمیم خود را با دیدگاه دقیق‌تری بگیرید. همچنین برای تصمیم‌گیری نهایی، نباید عوامل دیگری را فراموش کنید، مانند تعداد ساعاتی که برای یادگیری زبان وقت می‌گذارید و میزان انگیزه‌ای که دارید.
زبان ژاپنی، با بیش از ۱۲۷ میلیون نفر که به عنوان گویشوران آن در سرتاسر جهان شناخته می‌شوند، یکی از زبان‌های زنده و حیاتی در جهان به شمار می‌رود. این زبان به عنوان یکی از زبان‌های منزوی تصنیف می‌شود و تقریباً ارتباطی با سایر زبان‌ها ندارد. این نکته جالبی است که زبان ژاپنی تا به امروز هیچ هم‌خانواده‌ای در جهان زبان‌شناسی ندارد و در این زمینه تنها بی‌تشابه است.
چندین فرضیه وجود دارد که به تبارشناسی زبان ژاپنی اختصاص داده‌اند. برخی از این نظریه‌ها زبان ژاپنی را با زبان کره‌ای در ارتباط می‌بینند، در حالی که نظریه‌های دیگر آن را به عنوان یک زیرمجموعه از زبان‌های آسیای جنوبی، مانند آستروآسیایی و آسترونزیایی، تعریف می‌کنند. زبان‌های آستروآسیایی می‌توانند ویتنامی را شامل شوند، در حالی که زبان‌های آسترونزیایی شامل زبان‌هایی همچون اندونزیایی، مالایی و فیلیپینی هستند.
زبان ژاپنی دارای سه سیستم نوشتاری مختلف می‌باشد که به نام‌های هیراگانا، کاتاکانا و کانجی شناخته می‌شوند. هیراگانا و کاتاکانا، الفبایی صدادار در زبان ژاپنی هستند، و یک جنبه جالب در مورد این دو سیستم نوشتاری، نحوه ثابت تلفظ کاراکترهای آنها است. برخلاف زبان انگلیسی که حروف صدادار مختلف در شرایط مختلف تلفظ‌های متفاوتی دارند، هیراگانا و کاتاکانا همواره با یک تلفظ ثابت نوشته و تلفظ می‌شوند.
به علاوه، در زبان ژاپنی، سیستم نوشتاری دیگری به نام روماجی نیز وجود دارد. روماجی در واقع یک سیستم لاتینی برای نوشتن زبان ژاپنی است و مشابه فینگلیش برای زبان انگلیسی عمل می‌کند. این سیستم نوشتاری به افراد غیر ژاپنی کمک می‌کند تا زبان ژاپنی را با استفاده از حروف لاتین بیاموزند و بنویسند.
هیراگانا و کاتاکانا که به آنها "کانا" هم گفته می‌شود، در واقع نوشتن هجاها و صوت‌های زبان ژاپنی را به صورت کاراکترهایی تبدیل می‌کنند. بهترین روش برای یادگیری این دو نوشتار، استفاده از جدول مناسبی است که با آن تمرین نوشتن و هم‌زمان نوشته‌ها را با صدای بلند تلفظ کنید. این سیستم نوشتاری ممکن است در ابتدا به نظر عجیب بیاید، اما وعده می‌دهیم که یادگیری آن به شما مشکلی ایجاد نخواهد کرد.
هیراگانا و کاتاکانا اجزای ضروری یادگیری زبان ژاپنی هستند و برخلاف انگیزه شخصی، در مسیر یادگیری این زبان اجتناب ناپذیر هستند. این دو نوشتار شباهت‌های زیادی به یکدیگر دارند. تفاوت اصلی آنها در کاربردهایشان است. کاتاکانا به‌طور عمده برای نوشتن کلمات خارجی و نوشته‌هایی با تأکید استفاده می‌شود، در حالی که هیراگانا کاربردهای متنوع‌تری دارد و به عنوان نوشتار اصلی در مدارس ژاپن تدریس می‌شود. تشخیص هیراگانا از کاتاکانا و برعکس نیز مشکلی ندارد. یکی از نکات مفید در تمایز آنها، نحوه خط‌زنی کاراکترهاست. هیراگانا معمولاً با خطوط قوس‌دار نوشته می‌شود، در حالی که کاتاکانا دارای خطوط زاویه‌دار است.
سیستم نوشتاری کانجی در زبان ژاپنی نسبت به کانا پیچیده‌تر است. این سیستم نوشتاری بر پایه حروف و نمادهای مشتق شده از زبان چینی ساخته شده است. هر کاراکتر کانجی می‌تواند تعدادی تلفظ مختلف داشته باشد، اما معانی آنها معمولاً یکسان است. اینجا اولین سؤالی که برای بسیاری از زبان‌آموزان زبان ژاپنی پیش می‌آید این است که زبان ژاپنی چند حرف الفبا دارد؟ در واقعیت، در زبان ژاپنی، مفهوم الفبا به تعریف متداولی که در زبان‌های دیگر وجود دارد نمی‌پردازد.
به جای الفبا، در زبان ژاپنی از کانجی‌ها (سمبل‌های نوشتاری) استفاده می‌شود. تعداد کانجی‌ها در زبان ژاپنی به چندین هزار واحد می‌رسد و تعداد دقیق آنها مشخص نیست. به طور تقریبی برای خواندن متون سطح متوسط در زبان ژاپنی باید بیش از ۳ هزار کانجی را به خوبی یاد بگیرید. یادگیری کانجی، یکی از چالش‌های بزرگ در مسیر یادگیری زبان ژاپنی است. اگر قصد دارید به مدت کوتاهی در ژاپن باشید، ممکن است نیازی به یادگیری کانجی نداشته باشید. اما اگر جدی به یادگیری زبان ژاپنی مشغول هستید و هدف تسلط به آن را دارید، باید وقت و تلاش زیادی را برای یادگیری کانجی صرف کنید.
آواشناسی یکی از مسائل دشوار در یادگیری زبان ژاپنی است. تلفظ برخی از آواها مثل "ぢ" که می‌تواند بین "di" و "ji" تلفظ شود، در زبان فارسی و بسیاری از زبان‌های دیگر وجود ندارد. اگر تجربه تلفظ حروف صدادار را در زبان‌هایی مانند اسپانیایی داشته باشید که تأکیدی بر حروف صدادار دارند، ممکن است تلفظ ژاپنی برایتان کمی آسان‌تر باشد.
در آواشناسی ژاپنی، شما باید با دو مفهوم مهم به نام "مورا" و "سیلاب" آشنا شوید. مورا، واحدی مشابه هجاست که در زبان ژاپنی به کار می‌رود و نقش بسیار مهمی در لهجه و گویش‌ها دارد. هر مورا شامل یک زیروبمی (نقطه نوشتاری) است که تأثیر زیادی بر معنی کلمه دارد. به عبارت دیگر، نحوه استفاده از زیروبمی می‌تواند معنای کلمه را تغییر دهد. به عنوان مثال، کلمه "kan" اگر با صدای بم تلفظ شود به معنی "رسمی" است و اگر با صدای زیر تلفظ شود به معنی "حس" می‌شود.
بهترین راه برای یادگیری تلفظ آواها در زبان ژاپنی، تمرین مداوم و تکرار است. بعد از آموختن تلفظ درست هر آوا، می‌توانید آن را با استفاده از کانا حفظ کنید و آن را به تمرین و تکرار بسنجید.
در یادگیری زبان ژاپنی، با گویش‌های مختلف مواجه می‌شوید، اما نیازی نیست که همه را به طور کامل بیاموزید. گویش‌های ژاپنی به طور چشمگیری متفاوت اند و اگر به یکی از این گویش‌ها مسلط باشید، احتمالاً نیازی به یادگیری تمامی گویش‌ها نخواهید داشت. به همین دلیل، چند گویش مشخص به عنوان گویش‌های استاندارد در نظر گرفته شده‌اند تا یکپارچگی بیشتری در زبان ژاپنی ایجاد شود.
از جمله این گویش‌های استاندارد می‌توان به گویش مشترک یا "کیوتسوگو" و گویش معیار یا "هیوجونگو" اشاره کرد که بر اساس گویش توکیویی واحد تعیین شده‌اند. البته، گزینه‌های دیگری نیز موجود هستند، از جمله گویش کانسای که به طور عمده در مکالمات غیررسمی به کار می‌رود. انتخاب گویش مناسب بستگی به هدف‌ها و شرایط یادگیری شما دارد و باید با توجه به موقعیت‌های مختلف از آنها استفاده کنید.
یکی از نکات جالب در مورد گرامر زبان ژاپنی این است که طی قرن‌ها ثابت مانده و تغییرات چندانی نکرده و به نسبت ساده است. گرامر ژاپنی از ترتیب نهاد + مفعول + فعل (SOV) استفاده می‌کند. این ترتیب برای انگلیسی‌زبانان که ترتیب جملات آنها SVO است، یادگیری گرامر ژاپنی را چالشی می‌کند. اما برای ما فارسی‌زبانان که ساختار جمله مشابهی با زبان ژاپنی داریم، این مسئله چندان پیچیده نخواهد بود.
تغییرات اصلی در جملات بیشتر به فعل‌ها اعمال می‌شود و این امر یکی از دلایل سادگی گرامر ژاپنی است. کلمات ژاپنی جنسیت و تعداد ندارند و به یک شکل استفاده می‌شوند. همچنین، در زبان ژاپنی تنها دو حالت حال و گذشته وجود دارد، اگرچه حالت‌های دیگر نیز وجود دارند، اما نه به اندازه‌ی گرامر زبان‌های دیگر مانند انگلیسی.
باید توجه داشت که برای حالات رسمی و احترام‌نمایی در این زبان، قواعد سختگیرانه‌ای وجود دارند. به عنوان مثال، اگر شخصی بخواهد به رئیس خود احترام بیشتری نشان دهد، جملات و عباراتش تغییر خواهند کرد.
یادگیری زبان ژاپنی احتمالاً به مقدار بیشتری زمان و تلاش نیاز دارد نسبت به یادگیری زبان‌های دیگر. در فرآیند آموزش زبان ژاپنی، یادگیری کانا (شامل هیراگانا و کاتاکانا) و تلفظ سیلاب‌ها به نسبت آسان است. همچنین، گرامر زبان ژاپنی نیز به طور کلی دشواری متوسطی دارد. اما باید توجه داشت که یادگیری کانجی، سیستم نوشتاری بر پایه حروف چینی، بسیار سخت و زمان‌بر است.
در طول این مسیر یادگیری زبان جدید، باید به یاد داشته باشید که این فرآیند اغلب چالش‌برانگیز و طولانی است. اما با تمرین مداوم و استمرار، می‌توان به موفقیت در یادگیری زبان ژاپنی دست یافت. ایمان به قابلیت خود و پیگیری مستمر در تمرین‌ها کلید موفقیت در این مسیر خواهد بود.
