.
شاید الان بفرمائید به هزار و یک دلیل. پاسخ گزافی نیست، من البته از این هزار و یک دلیل یکی را پررنگتر می بینم و ذهنم درگیر آن است. ما مردمی هستیم که در اولویت هایمان خیر عمومی جایی ندارد و همیشه در انتخابهایمان درگیر سود زودرس و نقد خودمانیم. شاید بفرمائید این هم یکی از این دلایل است. بله می پذیرم. اما بیشتر درگیر اینم که ریشه های این نوع نگاه چیست؟؟؟چرا چنین روندی بر تصمیم گیری هایمان حاکم است. اغلب نزدیک به اتفاق مردمی که من با آنها مواجه شده ام یا در رفتارشان دقت کرده ام از جمله رفتار و تصمیم های خودم، چنین روندی را در پیش گرفته ایم. خودم چند دلیل را مدنظر دارم که شاید درست به نظر برسند.
اولین دلیل ریشه های رسوب یافته فرهنگ استبدادی است که دیرزمانی بر این جامعه حاکم بوده است. البته در اینکه همه ما در خودمان یک مستبد کوچک داریم بحثی نیست بیشتر موضوع فرهنگ عدم اعتماد به آینده ناشی از استبداد است که فکر میکنم ریشه این بی توجهی به خیر عمومی باشد. مصداقش همان ضرب المثل معروف کلاهت را سفت بگیر تا باد نبرد.
دومین دلیل این است که فرهنگ استبدادی خواسته یا ناخواسته جامعه ایرانی را اتمیزه کرده است. در این بستر است که دچار جامعه "من" ها هستیم و "ما" نمی شویم. هر کدام فقط به فکر خودمان و حداکثر خانواده نزدیکمان هستیم و بیشترین نیرو و انرژی را برای همین محدوده حفظ و صرف میکنیم. جامعه اتمیزه توانایی تحمل اندیشه "خیر عمومی" را ندارد.
سومین دلیل شاید همان این باشد که دارای توانایی تفکر انتقادی و بلندمدت نیستیم. یعنی نمی توانیم فهم کنیم که اگر تلاش کنیم جامعه به رفاه برسد و به توسعه پایدار دست یابد و به جای اینکه همیشه درگیر ثروتمند تر شدن و بیشتر داشتن باشیم به داشتن جامعه ای ثروتمندتر و توسعه یافته تر کمک کنیم، طبعا هزینه زیست در چنین جامعه ای به مراتب کمتر از زیست در یک جامعه نابرخوردار است.
البته شاید بتوان دلایل دیگری را هم یافت که در این مجال نمیگنجد. شما هم میتوانید دلایلتان را برایم و برای دوستان بنویسید. حساس شدن به یک مسئله قطعا موجب میشود که هم در رفتار خود اندیشه کنیم و بازنگرانه و انتقادی با خودمان مواجه شویم و هم همفکران خود را به این تامل واداریم.
پاینده و سرافراز باشید.
