بازی کردن، بخش زیادی از نیازهای فیزیکی، روانی و اجتماعی کودکان را برآورده می‌کند. پارک‌ها و زمین‌های بازی از جمله فضاهایی هستند که هم بچه‌ها در آن محیط خاطره می‌سازند و تعامل با دیگران را یاد می‌گیرند و هم اینکه والدین با خیالی آسوده و بدون دردسر می‌توانند بازی کردن آنها را تماشا کنند.
کودکی را تصور کنید که دارای معلولیت است. این کودک برای بازی کردن به وسایل بازی خاصی نیاز دارد. سوالی که به وجود می‌آید این است که آیا زمین‌های بازی در اماکن عمومی برای همه کودکان مناسب است؟
با نگاهی به پیرامون خود و یک برآورد سرانگشتی می‌توان به جواب رسید؛ زمین‌های بازی برای کودکان دارای معلولیت مناسب‌سازی نشده است.
در بعضی از کشورهای اروپایی، زمینهایی مختص کودکان دارای معلولیت طراحی شده است. در آمریکا نیز زمین‌های بازی مناسب کودکان دارای معلولیت تحت عملکرد قانون حمایت از افراد معلول که به اختصار ADA شناخته می‌شود وجود دارد اما تعدادشان بسیار محدود و همچنان برای استفاده همگانی نامناسب است. مثلا در بعضی از این زمین‌ها، ورودی‌های مخصوص ویلچر گذاشته شده اما مواد استفاده شده در کف زمین بازی به گونه‌ای است که به ویلچر امکان ورود نمی‌دهد.
فرصت کودکی کردن محدود است و در این میان کودکان دارای معلولیت هستند که یکی از مهمترین قسمت‌های زندگی‌شان را به سرعت از دست می‌دهند. در این فرصت کوتاه چه می‌توان کرد؟
1. آگاه‌سازی کنید
بین ۹۳ تا ۱۵۰ میلیون نفر از بچه‌های دنیا دارای معلولیت هستند. این آمار رسمی یونیسف است و امکان بیشتر بودن جمعیت آنها نسبت به اعلام رسمی نیز بسیار زیاد است.
به عنوان والدین یک کودک دارای معلولیت می‌توانید توجه عمومی را نسبت به کمبود زمین بازی در مقابل این جمعیت جلب و والدین سایر کودکان را با خود همراه کنید. قطعا احتمال موفقیت در یک کار گروهی بیشتر است.
2. از قدم‌های کوچک شروع کنید
در نظر داشته باشید که ساخت زمین‌های بازی مناسب کودکان دارای معلولیت، گران تمام می‌شود و تغییر و بازسازی کلی این زمین‌ها ممکن است شروع نشده به بن‌بست بخورد. در نتیجه از قدم‌های کوچک شروع کنید. مثلا مسئولان و مقام‌ها را متقاعد کنید که می‌توانند ورودی زمین بازی را عریض‌تر کنند یا از موادی که ویلچر قابلیت رفتن روی آن را دارد برای کف زمین بازی استفاده کنند.
3. وضعیت فعلی زمین بازی‌ها را تجزیه و تحلیل کنید
نگاهی به زمین بازی بیندازید و ببینید کدام‌یک از وسایل بازی کار می‌کند و کدام‌یک از رده خارج است. آیا وسایلی که کار می‌کنند برای بچه‌های دارای معلولیت مناسب‌اند؟ آیا همه بچه‌ها می‌توانند از آنها استفاده کنند و لذت ببرند یا نه؟
با این کار می‌توانید لیستی از نقاط قوت و ضعف زمین به دست بیاورید و از زاویه دید یک کودک دارای معلولیت به آن نگاه کنید.
در این نگرش، والدین را هم مد نظر قرار دهید. آنها نیز در زمین بازی باید احساس راحتی و آسودگی داشته باشند. جایی برای نشستن که امکان زیر نظر داشتن بچه‌ها وجود داشته‌باشد از مهمترین نیازهای والدین در زمین بازی کودکان است.
4. قدم‌های موثر نیازمند نقشه راه است
با شناسایی مشکلات، پیدا کردن راه حل برای آنها آسان‌تر می‌شود. پس از مشخص کردن ایرادهای زمین‌های بازی، می‌توان برای اصلاح زمین‌ها شروع به نامه‌نگاری کرد و تخمینی از بودجه به دست آورد. آنها که مسئول این کار هستند ممکن است در برخورد اول، ترتیب اثر ندهند اما نباید ناامید شد. آنها با این کار می‌فهمند که در زمین بازی مشکلی وجود دارد و با تلاش‌های بعدی ممکن است به فکر تغییرات بیفتند.
5. به فکر تهیه بودجه باشید
به همه راه‌های ممکن برای جمع‌آوری پول فکر کنید و از همه ظرفیت‌ها نظیر تبلیغات و شبکه‌های اجتماعی بهره بگیرید. می‌توانید این کار را با اجتماع گروهی از والدین با دغدغههای مشترک شروع کنید؛ کسانی که حاضرند برای این کار وقت صرف کنند. در این راه ممکن است سریع به خواسته‌تان برسید، اما گاهی اوقات نیز شاید سخت به آن دست پیدا کنید. نکته این است که ناامید نشوید و از هر فرصتی برای صحبت کردن و به دست آوردن توجه عمومی استفاده کنید.
مترجم: شیدا ملکی، تیم کاکتوس
