خاموشی یعنی امنیت...

گاهی اوقات دوست داریم کار های را انجام دهیم، اما کسی را متوجه کار های خود نکنیم. چرا این کار را انجام می دهیم؟

گاهی اوقات احساس امنیت نمی کنیم. حس می کنیم توسط اطرافیان، قضاوت ناعادلانه می شویم. قضاوت یک طرفه، یک گناه نابخشودنی است. چرا که انگار دهان قضاوت شونده را محکم می بندیم و به او اجازه دخالت در این فرآیند را نمی دهیم.

یک شیوه ناعادلانه تر برای قضاوت یک طرفه وجود دارد. زمانی که ما به قضاوت شونده اجازه سخن گفتن را می دهیم، اما می دانیم که او نمی تواند هیچ نظری بدهد. چه زمانی این شیوه بکار می آید؟

زمانی که خود را در جایگاهی بدانیم که واکنش نشان دادن فرد را سرزنش کنیم و آن را نشان از بی حرمتی و بی ادبی فرد بدانیم.

بدانید که:

• نظر خود را مطرح کردن نشان از بی ادبی نیست، اگر که آن را موُدبانه بیان کنیم.
• نباید عقیده و نظر خود را حق و برتر بدانیم.
• نظر مخالف، می تواند سازنده باشد. زیرا هر چیزی که غلط است، غلط است و هر چیزی که درست است، درست. پس عقاید مخالف باید مطرح شوند، زیرا همه جانبه برای ما سود دارد. اگر غلط باشد، عقیده و نظر ما را قوی تر و استوار تر می کند. اگر هم درست باشد، برای ما یک برد است. چرا که به حقیقت پی می بریم.