وقتی اولین برف سال بیاد من به برج نامسان میرم و آرزو میکنم همیشه منو یادت بمونه"
یادمه پارسال تابستونم با زیبایی حقیقی گذشت.
چقدر سرش خندیدم و گریه کردم.
ولی قرارنبود زیبایی حقیقی واقعی بشه.
وقتی داشتم فراموشش میکردم مونبین فوت شد.
خیلی حالم بد بود.
همون موقع یادم به زیبایی حقیقی افتاد
سوهو و سیون
اونوو و مونبین؟
نمیدونم
بعضی وقتا بهش فکر میکنم.
به نامه هایی که براش مینویسن
نمیدونم میتونم چیزی بنویسم یا اگه بنویسم بهش میرسه یا نه
به هر حال وقتشه صداهای ذهنیمو خاموش کنم و بنویسم:
مونبین اوپا.دلم برات تنگ شده.من فقط دوماه بود که آرو بودم و الان تورو از دست دادیم.نمیدونم چرا باید گریه کنم.تو الان توی جای بهتری هستی.من چرا باید ناراحت باشم؟اگه ناراحت باشم یعنی از خوشحال بودنت ناراحتم؟بخاطر همین چشمامو پاک میکنم و سعی میکنم بازم بنویسم.
من برعکس خیلی ها مرده پرست نیستم و نمیخوام تشبیه های الکی برات جور کنم.
نه گل بودی و نه فرشته.
آدم بودی.آدمی که لیاقت دنیارو نداشت.
ولی اگه بخوام صادق باشم باید بگم حس میکنم مونبین فرشته ای بوده که بدون اینکه خودم بدونم برام دعا میکرده.و بخاطر همین بوده ک زندگیم بدتر از این نشده.از وقتی رفتی زندگیم مثل یه اسانسور شده که سیماش پکیده.سیمها تنها چیزین که توی هوا نگهش میداره و من با سرعتی سرسام اور رها شدم.توی این تونل که معلوم نیست اخرش کجاست.
توی دنیا که بمونی بد میشی.یای میمیری یا بالاخره باید بلد بشی گیلیمتو از اب بکشی بیرون باعث میشه
کلک بزنی
دروغ بگی
ظاهر بین بشی(خودم از قبل ظاهر بین ترم)
نمیخوام اینجوری بشم.ولی ظاهرا محکومم
ولی تو نشدی
بهت تبریک میگم اوپا
و امیدوارم وقتی همه اینا تموم بشه همدیگه رو بیبینیم.
خوشحالم برات
دوستت دارم
امضا
دوست دارت کورمون استرایک
