"پالس‌اکسیمتر" ، وسیله ای طبی میباشد که از نور جهت مشخص کردن سطح اکسیژن خون استفاده مینماید ؛ بعضی از پزشکان این وسیله های کوچک و ارزان را برای کنترل نشانه های کرونا سفارش می‌کنند.
از آنجا که تلاش برای آزمایش کرونا ویروس همچنان در طیف فراوانی انجام میگیرد ، وسیله تشخیصی "پالس‌اکسیمتر" که از نور در راستای تشخیص سطح اکسیژن خون استفاده مینماید ، به سرعت به وسیله ای ملزم در مبارزه با کروناویروس تبدیل شده‌است. با توجه به این واقعیت که اشخاص مبتلا به کروناویروس بیشتر با کاهش غیرطبیعی سطح اکسیژن به بیمارستان رجوع مینمایند ، محبوبیت این وسیله در حال پیشرفت است.
استفاده از پالس‌اکسیمتر pulse oximeter جهت تشخیص وضعیت خطرناکی به نام "هیپوکسی خاموش" (افت سطح اکسیژن) توصیه میگردد ، ولی پرسش ها در مورد به کار گیری خانگی از این وسیله همچنان داغ میباشد . این موضوع که پالس‌اکسیمتر به شناسایی عفونت کروناویروس کمک مینماید ، یا استفاده بیشتر از آن در مهار یوع کووید ۱۹ مؤثر است، هنوز کاملاً معین نیست
پالس اکسیمتری شیوه ای غیرتهاجمی جهت سنجش سطح اکسیژن خون (SpO2) و ضربان قلب مریض میباشد . به طور خلاصه ، پالس اکسیمتری شیوه ای راحت و بدون دشواری برای این است که ببینیم اکسیژن رسانی به بخش های گوناگون بدن چگونه است و تپش قلب هر چند وقت یک بار انجام میگیرد . وسیله هایی که این کار را انجام می‌دهند گونه های متفاوتی دارند و به آن‌ها پالس اکسیمتر میگویند . تمامی این وسیله ها از طول موج نور برای سنجش مقدار اکسیژن خون استفاده مینمایند . از پالس‌اکسیمترها برای ارزیابی مقدار دریافت اکسیژن مریض در طول فعالیت‌های شدید، در هنگام مصرف داروهای خاص و در حین عمل جراحی استفاده میگیرد .
جهت درک شوه کارکرد پالس اکسیمتر ضروری است عکس العمل هموگلوبین به طول موج‌های گوناگون را بدانید. هموگلوبین پروتئین حامل اکسیژن در گلبول‌های قرمز خون میباشد . هموگلوبین بدون اکسیژن (دی اکسی هموگلوبین) به رنگ بنفش تیره میباشد اما زمانیکه از اکسیژن اشباع شده باشد (اکسی هموگلوبین) به رنگ قرمز روشن در می‌آید. اکسی هموگلوبین زمانیکه در معرض نورهای با طول موج متفاوت قرار گیرد اغلب اشعه‌ی فروسرخ جذب مینماید ، در حالی که دی اکسی هموگلوبین نور قرمز زیادتری جذب مینماید .
پالس اکسیمتری برای بیمارانی که هیپوکسمیک هستند یا در معرض اختلال در تبادل گاز هستند ، نشان داده می شود. اندازه گیری اشباع اکسیژن محیطی ساده و بدون درد است و خطرات کمی را در ارتباط با اندازه گیری های تهاجمی اشباع اکسیژن (به عنوان مثال ، نمونه گیری از گاز خون شریانی) دارد. اندازه گیری با یک حسگر رقمی یا لاله گوش نیاز به یک منطقه عروقی و تپنده دارد تا تغییر در نور منتقل شده حسگر را تشخیص دهد. شرایطی که جریان خون شریانی را کاهش می دهد (به عنوان مثال ، بیماری عروق محیطی ، هیپوترمی ، منقبض کننده عروق دارویی ، افت فشار خون ، ادم محیطی) بر تعیین دقیق اشباع اکسیژن در این مناطق تأثیر می گذارد. برای بیماران با کاهش پرفیوژن محیطی ، سنسور انعکاس پیشانی باید استفاده شود.
عوامل موثر بر انتقال نور (به عنوان مثال ، منابع نوری خارج ، حرکت بیمار) همچنین بر اندازه گیری اشباع اکسیژن محیطی تأثیر می گذارد. هنگام استفاده از پالس اکسیمتر ، از نور مستقیم خورشید یا نورهای فلورسنت اجتناب شود ، یا سنسور باید با یک پوشش یا حوله مات محافظت شود. مونوکسید کربن در خون ، زردی و رنگ های داخل عروقی می تواند بر نور منعکس شده از مولکول های هموگلوبین تأثیر بگذارد. سطوح SpO2 اندازه گیری شده در این شرایط ممکن است نادرست باشد. در صورت تأثیر عوامل بر انتقال نور ، به جای آن باید از طریق نمونه گیری گاز خون شریانی ، سطح اکسیژن رسانی را بدست آورید.
https://pulseoximeter2021.mystrikingly.com/
