کتاب سیرتحول عکاسی اثر پطر اسک و به تالیف و ترجمه استاد دکتر محمد ستاری انجام شده است.
این کتاب را انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه ها (سمت) در تابستان1377 منتشر کرد که دارای پنج فصل و 354 صفحه می باشد.
برای تهیه این کتاب میتوانید بر روی هم عبارات کلیک کنید.
در ابتدا نگاهی به فهرست این کتاب می اندازیم که شمای کلی از این کتاب را داشته باشیم:
این کتاب در بخش نوشته شده است: بخش اول عکاسی در ایران و بخش دوم عکاسی درجهان
در بخش اول فصل اول تحولات عکاسی پیش از مشروطه از جمله پیدایش ، درآمدی بر آغاز عکاسی ، نظریه های مختلف در مورد اولین عکاسان ، آشنایی با زول ریشار و ملک قاسم میرزا ، اولین عکاسان غیرایرانی.
واژه فتوگرافی که معادل عکاسی بود در سال 1997 توسط فرد فرانسوی به نام لوئی ژاک مانده داگر انجام گرفت که روش ابداعی اش را داگرئوتیپ نامید.داگر از تجربیات ژوزف نیسه فورنیپس استفاده کرده بود. نیپس در 1822 با روشی کاملاً متفاوت با شیوه عکاسی امروز، توانست اولین عکس دنیا را بگیرد. نکته ای که اینجا وجود دارد نخستین عکاس جهان هر که باشد ، اصول ابتدایی این فن بر سه محور اساسی مبتنی است: الف) نور ب) مواد حساس به نور ج) اتاق تاریک.
درآمدی بر آغاز عکاسی در ایران:
1. پیشگامان عکاسی در ایران یکی ژول ریشار و دیگری ملک قاسم میرزا ، پسر بیست و چهارم فتحلیشاه است.
2. ناصرالدین شاه ، اطرافیان او و اروپاییانی که در هیات گروه های سیاسی و نظامی در ایران عکاسی می کرده امد.
نظریه های مختلف در مورد اولین عکاسان در ایران
1.مسیو ریشارخان 2.ملک قاسم میرزا 3. آقا رضا خان اقبال السطنه 4. ژوزف پاپازیان 5. عبدالله میرزا قاجار 6. میرزا حسینعلی عکاسباشی
اولین عکاسان غیر ایرانی
1-گروه فرانسوی 2- گروه ایتالیایی 3- گروه آلمانی: عکاس اروپایی دیگیری که در دوره سلطنت ناصرالدین شاه به ایران آمد ارنست هولستر است. هولستر تنها عکاسی است که با روشی نظام مند دست به مستندنگاری اجتماعی در دوره قاجاریه زده است.
آخرین عکاسی که باید او را در زمره پیشگامان این هنر در ایران دانست ، آنتوان سوریوگین ارمنی است که به آنتوان خان شهرت داشته. سوریوگین بی شک برجسته ترین ، و پرکاربردترین عکاس حرفه ای ایران در دوره خود بوده و عکس های بسیار او که از اقصی نقاط کشور به یادگار مانده ، موید این امر است.
در بخش اول فصل دوم روند تحول عکاسی در ایران از زمان مشروطه تا کنون مورد بررسی قرار میگیرد که در آن زمان عکاسی و تحولات آن به چه صورت بوده است ، عکاسی انقلاب و همچنین مجلات عکاسی در ایران.
در ایران این دوره ، همچون اروپا ، عکاسی حول محور پرتره میگردد؛ با این تفاوت که در اروپا عکاسان سعی میکردند با نقاشان رقابت کنند و به پرتره هایی شبیه نقاشی دست یابند ولی رواج پرتره در ایران صرفاً به تقلید از غرب است.
در بخش دوم فصل سوم طلیعه عکاسی نوین همچون اصول فنی، عکاسی هنری و تاثیرات امپرسیونیستی ، بازگشت به وضوح تصویر و تاثیر گرایش های پیشرو در هنر و عکاسی
در بخش دوم فصل چهارم طلوع و آغاز عکاسی نوین همچون اوضاع پیشرفت عکاسی ، تاکید بر وضوح تصویر، عکاسی پرتره تاثیرات سوررئالیستی ، توسعه عکاسی زنده در فاصله دو جنگ جهانی ، فتومونتاژ ، فتوگرام ، عکاسی جنگ و از همه جالب تر و جذاب تر پیشرفت های عکاسی رنگی.
در بخش دوم فصل پنجم یا آخر ، پیشرفت های عکاسی نوین ، تاثیرات نقاشی انتزاعی ، عکاسی ذهنی ، رئالیسم سحرآمیز ، عکاسی مد و عکاسی بازسازی شده در استودیو ، پاپ آرت و عکاسی ، آپ آرت و عکاسی، عکاسی در هنر پیشرو و سکانس عکسی ، به کارگیری هنری امکانات فنی، جنبه های روانشناختی پرتره.
در پایان؛ زمانی، عکاسی عهده دار رهانیدن نقاشی از قید و بند تسخیر واقعیت آنی بود. عکاسان در فاصه زمانی پس از سال 1918 ، بیشتر علوم لازم و بنیادین عکاسی را یه به عنوان کارآموز در استودیها آموختند یا به شیوه خودآموز فرا گرفتند و این به طور کلی وضعیت آماتورها بود ؛ در فاصله دو جنگ جهانی ، مدارس عکاسی بویژه در سطوح پیشرفته در اکثر کشورها یافت می شد. بعضی از دانشجویانی که تحصیلات خود را در این دانشکده ها به اتمام رسانده اند، امروزه مدرسان همین مراکز گشته اند؛ بدین ترتیب نسل دوم استادان عکاسی دانشکده ها و دانشگاه ها پدیدار شدند.این امر به رهایی کامل عکاسی به عنوان یک شیوه مستقل هنری کمک می کند و راه را برای پیشرفت مستقل این رسانه هموار می سازد.
