فیلم «من درخشش تلویزیون را دیدم» (I Saw the TV Glow) محصول سال ۲۰۲۴ به کارگردانی جین شونبرون، اثری است که با نقدهای مثبت و منفی متفاوتی از سوی منتقدان روبرو شده است. در این بررسی، سعی می‌کنیم نگاهی به ابعاد مختلف این فیلم داشته باشیم.
فضاسازی و روایت:
این فیلم با فضاسازی نئون‌وار (Neon-noir) و الهام‌گرفته از تلویزیون‌های آنالوگ دهه‌ی ۹۰، مخاطب را به سفری وهم‌آلود و سورئال می‌برد.
داستان حول محور دو نوجوان و علاقه‌ی مشترک‌شان به یک مجموعه‌ی تلویزیونی مرموز می‌گردد که مرز میان واقعیت و دنیای نمایش را به چالش می‌کشد.
روایت فیلم با ریتمی آهسته پیش می‌رود و کارگردان بیشتر بر القای حس و فضاسازی تمرکز کرده است تا روایت خطی و سرراست.
بازیگری و شخصیت‌پردازی:
بازی بازیگران، به خصوص جسدیث اسمیت (Justice Smith) و بریجت لندی-پین (Brigid Lundy-Paine) در نقش دو شخصیت اصلی، مورد تحسین قرار گرفته است.
با این حال، برخی از منتقدان معتقدند که شخصیت‌پردازی به اندازه‌ی کافی عمیق نیست و مخاطب نمی‌تواند به طور کامل با آن‌ها ارتباط برقرار کند.
موضوع و پیام:
یکی از نقاط قوت فیلم، پرداختن به موضوع هویت‌یابی و به‌ویژه هویت جنسی در دوران نوجوانی است.
فیلم با استفاده از نمادها و استعاره‌های مختلف، تجربه‌ی سردرگمی و کشف هویت را به تصویر می‌کشد.
برخی از تحلیل‌ها، فیلم را اثری تمثیلی درباره‌ی تجربه‌ی افراد تراجنسیتی می‌دانند.
نکات مثبت:
فضاسازی خاص و منحصربه‌فرد
بازی درخشان بازیگران
پرداختن به موضوع هویت‌یابی
طرح پرسش‌های عمیق درباره‌ی ماهیت واقعیت
نکات منفی:
روایت آهسته و گاه گیج‌کننده
عدم پرداخت عمیق به شخصیت‌ها
پایان‌بندی مبهم برای برخی از مخاطبان
