سینمای نوین آلمان، دوره‌ای در سینمای آلمان است که از سال 1962 تا 1982 ادامه یافت که در آن نسل جدیدی از کارگردانان ظهور کردند و با بودجه‌های کم و تحت تأثیر موج نوی فرانسه کار می‌کردند. در واکنش به رکود هنری و اقتصادی سینمای آلمان، گروهی از فیلمسازان جوان مانیفست اوبرهاوزن را در فوریه 1962 منتشر کردند با این شعار که سینمای قدیم مرده است و ما به سینمای جدید ایمان داریم. فیلم‌های جاه‌طلبانه هنری و انتقادی اجتماعی سینمای جدید آلمان در تلاش بودند تا خود را از آنچه پیش از آن بود جدا کنند. پیتر فلایشمان کارگردان آلمانی با اولین فیلمش توانست توجهات زیادی را به خود جلب کند. این فیلم بر اساس نمایشنامه‌ای از مارتین اشپر ساخته شده که خود اشپر هم در آن ایفای نقش می‌کند. این نمایشنامه یک نمایشنامه سیاسی‌ست که به بررسی نظم اجتماعی و اخلاقیات آن می‌پردازد. ماجرای این فیلم در روستاهای بایرن رخ می‌دهد البته نه به این خاطر که این مکان منشا اقداماتی بوده که در این فیلم رخ می‌دهد، بلکه به این دلیل که الگوی کلی رفتار در زندگی در دهکده‌های آلمان، بهترین راه برای نشان دادن روند خاصی از جامعه شناسی است. شکار یا آزار و اذیت انسان‌هایی که به دلیل ویژگی‌های خاص، خارج از نظم اجتماعی زندگی می‌کنند. خشونت، محور این فیلم است و تماشای تناوب قربانیان در آن، در عین حال جذاب و هولناک است. در این مکان روستایی، همه همدیگر را می‌شناسند و به همدیگر وابسته هستند و در چنین جامعه‌ی بسته‌ای است که نقص به یک شر یا اشتباه یا گناه بدل می‌شود. این فیلم به افراد حساس توصیه نمی‌شود چرا که صحنه‌ی سلاخی یک خوک در آن کاملا واقعی است.
⭕️ برای دریافت این فیلم و فیلم‌های دیگرِ آرشیوِ "سینمای متفکر" لطفا در دایرکتِ اینستاگرام پیام ارسال بفرمایید.
https://www.instagram.com/cinemayemotafaker
