ویتالی کانفسکی در این فیلم نگاهی تلخ به زندگی معدنچیان در زباله‌های یخ‌زده و برفی اتحاد جماهیر شوروی در پایان جنگ جهانی دوم در پارتیزانسک می‌اندازد که البته آن زمان با اسم سوچان شناخته می‌شد. تمرکز اصلی این فیلم بر کودکان است هرچند نگاهی به پوچی زندگی بزرگسالان نیز دارد. قصه‌ی اصلی فیلم حول محور دو کودک جریان دارد. گالیا و والرکا که گرچه در ابتدا با هم میانه‌ی خوبی ندارند ولی کم کم رابطه‌ی عمیقی با هم برقرار می‌کنند. تصویر کانفسکی مربوط به دوران استالین است که دوره‌ای از وحشیگری و محرومیت بود. می‌شود گفت که فیلمبرداری این فیلم تقریباً به شکل مخفیانه صورت گرفت و کانفسکی در زمان تدوین آن نیز تحت فشار بود و یکی از دلایلی که پایان فیلم به آن شکل پیش می‌رود همین است. اتفاق پایان فیلم تغییری نمی‌کند ولی نحوه نمایش دادنش تغییر می‌کند که بهتر است خودتان ببینید. این فیلم واقعاً زیباست و برنده دوربین طلا از جشنواره‌ی کن شد هرچند عده‌ای معتقدند که فیلم نه به دلیل بعد هنری بلکه به دلیل ملاحظات سیاسی جایزه گرفت. ویتالی کانفسکی خودش به مدت هشت سال در اردوگاه کار اجباری شوروی زندان بود.
⭕️ برای دریافت این فیلم و فیلم‌های دیگرِ آرشیوِ "سینمای متفکر" لطفا در دایرکتِ اینستاگرام پیام ارسال بفرمایید.
https://www.instagram.com/cinemayemotafaker
