فیلم پایان تمدن به کارگردانی پیوتر شولکین در آینده‌ای پساآخرالزمانی می‌گذرد که در آن، انسان‌ها در یک گنبد دورافتاده زندگی می‌کنند که در حال فروپاشی است. تنها امید آن‌ها وجود یک کشتی است که می‌آید و آن‌ها را از آن وضع فلاکت‌بار نجات می‌دهد. با این حال، وجود کشتی، افسانه‌ایست که توسط شخصیت اصلی ایجاد شده که حرفه‌اش اطمینان از حفظ روحیه است. بازماندگانی لاغر و کثیف که با لباس‌های‌ژنده، بی‌هدف در پناهگاه پرسه می‌زنند. پناهگاه مکانی مخروبه و غبارآلود است، با نورهای نئونی درخشان که از هر طرف مانند چشمان جانوران بدخیم به چشم می‌خورد. فیلم پر از نمادگرایی‌ست و به گونه‌ای تصویری از دنیای فعلی ارائه می‌دهد. با بودجه‌ی اندکی تولید شده و با وجود این محدودیت مالی، شولکین توانسته اثری منسجم و همه جانبه خلق کند. دهه‌ی هشتاد میلادی، دهه‌ی آخرالزمانی بود. فیلم‌های زیادی با این مضمون در طی این دهه ساخته شد و این نشان از چیزی عجیب دارد. چیزی که ذهن مردمان را برای ساختن فیلم‌هایی مانند این متمایل می‌کرد. همچنان که با کاراکتر اصلی پیش می‌رویم، لایه‌های دروغ را یکی یکی کشف می‌کنیم. سرابی که به واسطه‌ی آن، نظم این جامعه حفظ می‌شود. این فیلم نگاهی عمیق به مسئله‌ی باور دارد. نگاهی از سر ناامیدی به قدرت بردگی باور، به استعداد برخی برای پذیرش آن و به اراده دیگران برای استثمار از آن.
⭕️ برای دریافت این فیلم و فیلم‌های دیگرِ آرشیوِ "سینمای متفکر" لطفا در دایرکتِ اینستاگرام پیام ارسال بفرمایید.
https://www.instagram.com/cinemayemotafaker
