اینوِنسیون

اینوِنسیون

استاد آرتین کیان به جای تلفظ اَنوانسیون، اینوِنسیون را به کار می برند. ایشان در جایی گفته‌اند که این لغت از سال های دور تا کنون اَنوانسیون ادا می شود که از نظر طرز بیان و زیبایی در تلفظ آن نامطلوب است، و کاربرد آن شایسته مراکز آموزشی و کتاب های موسیقی نمی باشد. به تلفظ این واژه به زبان های ایتالیایی (invenzione اینوِنسی یونِ) و انگلیسی (اینوِنشن lnvention)  توجه فرمایید.

اینوِنسیون

اینوِنسیون در موسیقی، ساخته‌ای کوتاه و معمولاً برای یک ساز شستی دار با کنترپوان دوبخشی است. (آثاری که سبکی مشابه اینوِنسیون دارند ولی از کنترپوان سه‌بخشی سود می‌جویند، به عنوان سینفونیا شناخته می‌شوند. اگرچه برخی از ناشران معاصر برای این که این آثار با سمفونی اشتباه گرفته نشود، به اشتباه آن‌ها را "اینوِنسیون سه بخشی" می‌خوانند.) از آثار شناخته شده در این فرم به ۱۵ اینوِنسیون ساخته یوهان سباستین باخ اشاره کرد که نیمی از کتاب وی با عنوان اینوِنسیون ها و سینفونیاها را تشکیل می‌دهد. هدف از ساخت اینوِنسیون، اجرای عمومی آن‌ها نیست؛ در واقع این قطعات به عنوان تمریناتی برای هنرآموزان سازهای شستی دار و تمرینات پرورشی برای دانشجویان آهنگسازی به کار می‌رود.

اینوِنسیون از نظر سبک شبیه فوگ است، اگرچه نسبت به آن بسیار ساده‌تر است. اینوِنسیون از نظر ساختار شامل سه بخش است: یک اکسپوزیسیون کوتاه، بخش بسط و توسعه که طولانی‌تر از اکسپوزیسیون است و بخش پایانی: ری اکسپوزیسیون یا بازگشت به آغاز.

فرم سونات نیز دارای همین سه بخش است. چیزی که اینوِنسیون و فوگ را از یکدیگر متمایز می‌کند، این است که اینوِنسیون بر خلاف فوگ پاسخی به نت پایه که در کلید دومینانت (درجه پنجم گام اصلی) معرفی شده‌است، ندارد.