اختصاصی کوین‌گراف؛ تفاوت انواع صرافی مفهومی است که اغلب کاربران را به خطا می‌اندازد. خصوصاً که این مفاهیم در مورد صرافی‌های ایرانی در خرید و فروش تتر دارای تفاوت‌های بیشتری نیز می‌شوند. در این مقاله قصد داریم شما را با دو نوع از معمول‌ترین صرافی‌های ارزدیجیتال فعال در کشور آشنا کنیم. با ما همراه باشید.
کلماتی مانند صرافی OTC و P2P برای اغلب کاربران ارزدیجیتال آشناست. خصوصاً در تابلوهای مقایسه قیمت، معمولاً دو فهرست مجزا از نرخ این دو نوع صرافی ارائه می‌شود. نکته جالب‌تر اینجاست که اتفاقاً در اکثر مواقع تفاوت قیمت قابل توجهی هم بین این دو نوع صرافی به چشم می‌خورد. اما واقعاً تفاوت بین این دو مدل صرافی چیست؟ و کدام صرافی برای تبادلات تتر مناسب‌تر است؟
کلمه OTC مخفف عبارت Over-the-counter (روی پیشخوان) است. همانطور که از معنای این عبارت پیداست، در این نوع صرافی‌ها مبادلات به صورت سنتی و چیزی شبیه به صرافی‌های نقدی چهارراه استانبول انجام می‌شود! تعجب نکنید، در صرافی‌های ارزدیجیتال OTC با یک یا چند سرمایه‌گذار طرف هستید که تتر را از ذخیره خود به نرخ لحظه‌ای به شما می‌فروشند و در مبادلات برعکس، از جیب خود به شما پرداخت ریالی انجام می‌دهند، دقیقاً مانند صرافی‌های نقدی.
تعیین کننده قیمت در این نوع صرافی‌ها خودشان و رقابت بازار هستند و اغلب برای امن نگه داشتن خود از نوسانات ساعتی، بین قیمت فروش و خریدشان تفاوت ناچیزی در نظر می‌گیرند. اما چیزی که در صرافی‌های OTC معامله می‌شود رمزارز واقعیست، به این معنا که تتر خریداری شده توسط مشتری بلافاصله تسویه شده و کارمزد و تشریفات خاصی برای دریافت آن در نظر گرفته نمی‌شود. به طور خلاصه می‌توان مزیت صرافی‌های OTC را سرعت و راحتی در معامله و عیب آنها را تفاوت بیشتر در نرخ خرید و فروش برشمرد. همچنین از نمونه‌های شناخته شده صرافی‌های OTC می‌توان به تترگراف، دپارتمان معاملات کوین‌گراف اشاره کرد.
کلمه P2P مخفف عبارت peer-to-peer (نظیر به نظیر) است. به این معنا که دو کاربر مختلف (یکی فروشنده و یکی خریدار)، به صورت مستقیم و بدون واسطه با هم به مبادله می‌پردازند. در این نوع صرافی‌ها، سازمان فقط نقش واسطه را داشته و کاربران خود تعیین کننده قیمت هستند. در این میان از بین هزاران درخواست خرید و فروش، آنانی که درخواست قیمت مشابهی دارند، با هم طرف معامله شده و صرافی کارمزدی بابت این وساطت از طرفین دریافت می‌کند.
علیرغم جذاب بودن مسئله تعیین قیمت توسط خود کاربر، در این محیط‌ها عرضه و تقاضا نقش بسیار پررنگی دارد و بر خلاف تصور امکان معامله با قیمتی متفاوت از روند بازار وجود ندارد. کاربر باید برای یافتن قیمتی مناسب درخواست خود را ثبت کند و تا رسیدن قیمت بازار به محدوده دلخواهش منتظر بماند. سپس با به ثمر رسیدن معامله و کسر کارمزد وساطت، رمزارز (یا ریال در صورت فروش) به حساب کیف پول کاربر در صرافی شارژ شده و مجدداً با پرداخت کارمزد برداشت می‌تواند آن را برداشت کند. به طور خلاصه می‌توان مزیت صرافی‌های P2P را انعطاف‌پذیری در نرخ و عیبشان را پیچیدگی و گرانی کارمزد عنوان کرد. همچنین از نمونه‌های شناخته شده صرافی‌های P2P می‌توان به بازار معاملاتی نوبیتکس اشاره کرد.
انتخاب صرافی مناسب بیش از هر چیزی به انتظار کاربر بستگی دارد. بسیاری قصد دارند پس از خرید تتر، آن را در اولین فرصت با قیمت بالاتری بفروشند و عبارتی دیگر سفته بازی کنند. طبیعتاً برای چنین کاربرانی صرافی‌های P2P محیط مناسبی است، چراکه کارمزدی برای برداشت پرداخت نمی‌کنند و بلافاصله وارد معامله بعدی می‌شوند. اما برای کاربری که قصد دارد پس از خرید تتر بلافاصه آن را دریافت کرده و وارد ترید شود، قطعاً صرافی‌های OTC مورد بهتری است. چراکه نرخ به ظاهر کمتر صرافی‌های P2P با توجه به کارمزدهای بالا و سرعت عمل پایین، صرفاً به کابوسی برای این دسته از کاربران تبدیل خواهد شد.
منبع: Coingraph.ir
