رزین سنگ مصنوعی : چیستی و کاربرد

رزین سنگ مصنوعی بتن سفت و کم افت را به بتن روان ، قابل ریختن و به راحتی قرار می دهند. آنها می توانند کارایی ، سرعت کار را بالا ببرند ، استحکام را افزایش دهند ، سیمان را حفظ کرده و به کاهش انقباض و ترک خوردگی حرارتی کمک کنند. با این حال ، به دلیل تاریخچه مختصر آنها ، سوالات و تردیدها در مورد استفاده از آنها هنوز وجود دارد. رزین سنگ مصنوعی چقدر فوق العاده هستند؟ آیا آنها مشکل گشا هستند یا مشکل ساز؟

چگونه از آنها استفاده می شود

رزین سنگ مصنوعی را می توان به سه روش مورد استفاده قرار داد: ایجاد بتن روان و بدون سطح آب ، بدون کاهش سیمان و بدون از دست دادن استحکام ؛ تولید بتن با مقاومت بالا و کاهش آب و در نتیجه نسبت آب به سیمان ؛ یا ، با صرفه جویی در میزان آب و سیمان و حفظ نسبت آب به سیمان یکسان و کارایی یکسان ، سیمان را نجات دهیم. اگرچه فوق روان کننده بر پایه لیگنوسولفونات هنگام استفاده با انواع سیمان خاص ، زمان گیرش را حدود یک ساعت به تاخیر می اندازد ، اما رزین سنگ مصنوعی عموماً بر زمان گیرش تأثیر نمی گذارند. حداکثر ، آنها ممکن است مجموعه اولیه را حدود 15 دقیقه به تأخیر بیندازند.

با این حال ، مشکلات پایان ممکن است رخ دهد. از آنجا که مخلوط های فوق پلاستیکی ، به ویژه مخلوط های فوق پلاستیکی روان ، حجم بالایی از ملات مخلوط دارند ، تمایل به چسبندگی دارند. بتن ماله را می کشد یا می کشد ، سطح پاره می شود و مخلوط تمایل به حرکت در زیر وزن دستگاه تکمیل کننده دارد. استفاده از سنگدانه های ریز درشت یا نسبت بیشتری از سنگدانه های درشت مخلوط را سفت کرده و ظاهر کمتری از ملات ایجاد می کند. راه حل دیگر به تأخیر انداختن پایان کار است. یک فوق روان کننده یک مخلوط کامل نیست. مشکلات خاص خود را دارد که باید به آنها توجه شود. با این وجود ، تبدیل چشمگیر بتن سفت به بتن روان با افزودن فوق روان کننده به جای آب ممکن است مهمترین پیشرفت در فناوری بتن از زمان توسعه عوامل جذب کننده هوا باشد.

رزین سنگ مصنوعی (SP) می توانند به شدت روی رئولوژی بتن تأثیر بگذارند: افزودن SP می تواند جریان پذیری بتن را بهبود بخشد. متناوباً ، در شرایط جریان پذیری یکسان ، نسبت آب/سیمان (w/c) را می توان برای بهبود مقاومت و دوام بتن کاهش داد (Kwan and Fung، 2012). SP هایی که در حال حاضر استفاده می شوند منشا و خواص متفاوتی دارند. اکثر آنها به صورت ترکیبی مشتق شده از صنعت نفت تولید می شوند. اولین نسل SP ها ، عوامل کاهنده آب مبتنی بر لیگنوسولفونات بودند. پس از آن نسل دوم SP ها ، که شامل محصولات مبتنی بر β-نفتالن سولفونات بود ، دنبال شد. آخرین نسل SP ها شامل محصولات مبتنی بر پلی کربوکسیلات است که SP های اصلی مورد استفاده امروزه هستند و دارای مولکول های بسیار پیچیده ای هستند که خواص دیدنی را ارائه می دهند. اکثر این محصولات به صورت ترکیبی تولید می شوند (Kovler and Roussel، 2011).

اگر به دنبال پایداری باشید ، صنعت باید از استفاده از محصولات غیرقابل تجدید و وابسته به نفت که در نهایت منجر به کاهش منابع طبیعی می شود ، به توسعه مواد زیستی تجدیدپذیر جدید ، که کاملاً تجزیه پذیر هستند و می توانند از طریق فرایندهای طبیعی دوباره پر شوند ، تغییر دهد. کاربردهای این رویکرد در زمینه های مختلف صنعت و مهندسی تجربه شده است (Pacheco-Torgal and Labrincha، 2014).

افزودنیهای بیولوژیکی برای بتن مانند ضایعات تولید آنتی بیوتیک ، لیگنو سولفات از پسماندهای صنعت کاغذ و ضایعات تخمیر مخمر (YFW) توسعه یافته است. به عنوان مثال ، ثابت شده است که YFW یک مخلوط آبدوست چند کاره است که مخلوط های بتن را سیال می کند ، عمدتا به دلیل عملکرد کمپلکسهای ملانوئیدین-هومین موجود در YFW بر روی سطح ذرات سیمان ، که منجر به کاهش لخته شدن ذرات سیمان می شود (Bolobova و کندرشچنکو ، 2000).