فکر میکنم تاریخ یک چیز شخصیه. یعنی کارهایی که امروز داریم انجام میدیم در واقع عکس العمل یا برداشت ما از چیزیه که در گذشته اتفاق افتاده.
در مورد یکی از فیلسوف ها توی یوتیوب داشتم ویدئو میدیدم (فکر کنم آلبرکامو بود) که میگفت نسبت به تاریخ و اتفاقاتی که گذشتگان تعریف میکنند خیلی با دید ترید و شک نگاه میکنه و معمولا قبول نداره
داشتم با یکی از دوستام حرف میزدم بهم گفت که چرا باشگاه نمیای؟ بهش گفتم که میدونم اگه باشگاه بیام بعد یک مدت ولش میکنم، احتمالا یک هفته باشگاه میام و بعد که سرم شلوغ بشه به هر دلیل (یا حتی بهانه) ولش میکنم، ممکنه کارم زیاد بشه یا خیلی خسته باشم ولی میدونم که اگه بیام این اتفاق میوفته.
چطور ؟ تجربه قبلی بهم ثابت کرده بود
نمیدونم اینجا بحث محدودیت های ذهنمون باشه یا بهانه گیری یا هر چیز دیگه ای ولی فکر میکنم اینجا دقیقا همون برداشتی که باید رو از تاریخ کردم یعنی اگه این کار رو انجام بدم قراره چه اتفاقی بیوفته
در نظر خیلی ها این بهانست و پشت سر هم قطار صحبت های انگیزشی به طرفش سرازیر میکنند اما به نظر من این برداشت خیلی هم درسته چون اگه به اصطلاح اون کار رو انجام میدادم و بعد رهاش میکردم میدونستم به اعتماد به نفسم صدمه میزنه.
برداشتی که از خودم داشتم میدونستم اگه بخوام یک کاری رو انجام بدم بدون مقدمه همون روز یا همون ساعت انجامش میدادم تا ازش لذت ببرم و اکثر مواقع وقتی کار رو به تعویق میندازم بعد یک مدت از انجامش صرف نظر میکنم.
خلاصه از این مطلب هم یک برداشت از میتونم بکنم که روزانه نوشتن 200 کلمه برام کافیه، فعلا هم قصد ندارم هدف های بلندمدت تری برای خودم لحاظ کنم.
اگه تا اینجای متن رو خوندی خیلی دوست دارم :)))
