آسیب شنوایی اصطلاحی فراگیر است که به تمام انواع و درجات افت شنوایی گفته میشود. عموما افرادی دارای آسیب شنوایی بر حسب شیوه ارتباط به دو گروه تقسیم می‌شوند: کم شنوا و ناشنوا
کم شنوا به فردی گفته میشود که از باقیمانده شنوایی و معمولا سمعک به عنوان روش اولیه برقراری ارتباط استفاده میکند. اگر چه بیشتر کودکان کم شنوا، گفتار و زبان را به درجاتی می آموزند، بسیاری نیز زبان اشاره را نیز فرا می‌گیرند.
عموما به افراد دارای کم شنوایی عمیق، ناشنوا گفته میشود. ناشنوایی را می‌توان معلولیتی اجتماعی در نظر گرفت چون فرد را از دیگران جدا میکند.
کودکان دارای آسیب شنوایی گروه همگنی نیستند و در فراگیری زبان، عملکردهای گوناگونی را نشان میدهند. سه عامل مهم تفاوت فراگیری زبان در کودکان دارای آسیب شنوایی عبارتند از: سن آغاز آسیب شنوایی، شدت آسیب شنوایی، وجود دیگر ناتوانی‌ها. هر چه سن آسیب شنوایی کم و میزان آن بیشتر باشد آثار سوء آن بیشتر است.
علل محیطی شامل علل پیش از تولد، به هنگام تولد یا پس از تولد است.علل پیش از تولد که ممکن است بر وضعیت شنوایی کودکان اثر بگذارند عبارتند از:
افت شنوایی ممکن است هنگام به دنیا آمدن کودک رخ دهد. خفگی از جمله علل افت شنوایی هنگام تولد است.
افت شنوایی های پس از تولد اغلب به دلیل مننژیت یا استفاده از داروهای سمی برای گوش رخ میدهند. دیگر علل محیطی پس از تولد عبارتند از: سرخک، اوریون، آبله مرغان، آنفولانزا وانسفالیت.
چندین روش برای ارتباط با افراد ناشنوا وجود دارد، مانند لب خوانی، قلم و کاغذ، حرکات دست و اشاره و... اما در هر روش برای آنکه توسط فرد ناشنوا و شما قابل فهم گردد لازم است اصول و قواعد آن را رعایت نمایید در این قسمت به این امر می پردازیم.
