اسکایلر چهارده ماهه در یک غروب جمعه در اتاق مراقبت از کودکان در کنیسه روی زمین نشست در حالی که والدینش با زن مسئول صحبت می کردند. وقتی زن متوجه شد که کودک نوپا دارد چشمانش را به هم می زند، به سمت او خم شد و گفت: «اوه، حتما خسته شدی. بیایید برای شما یک مکان آرام برای چرت زدن تهیه کنیم.» اما اسکایلر چون خواب آلود بود چشمانش را تکان نمی داد.
خانواده برخی از کودکان مبتلا به اختلالات بینایی ممکن است متوجه شوند که فرزندان آنها مکرراً رفتار یا رفتارهایی دارند که می تواند برای ناظران بینا گیج کننده باشد. چندین اصطلاح مورد استفاده برای توصیف این رفتارها عبارتند از: رفتارهای کلیشه ای، منش گرایی، رفتارهای خود تحریکی و "کورگرایی". صرف نظر از اینکه این رفتار چه نامیده می شود، مهم است که بدانید چرا اتفاق می افتد و چه کاری می توانید در مورد آن انجام دهید.
این رفتارها که می تواند در بین کودکان متفاوت باشد عبارتند از:
نوک زدن یا فشار دادن چشم - برخی از کودکان کم بینا به طور مکرر دست یا انگشتان خود را به چشم یا داخل چشمانشان می زنند یا فشار می دهند. قبل از اینکه سعی کنید آن رفتار را تغییر دهید، مطمئن شوید که این اتفاق نمی افتد زیرا چشمان کودک شما درد می کند. اگر توضیح پزشکی احتمالی وجود دارد، از متخصص مراقبت از چشم خود مطلع شوید.
تکان دادن دست - برخی از کودکان در هنگام هیجان دستان خود را تکان می دهند و پس از مدتی که آرام می شوند متوقف می شوند. این می تواند بارها و بارها بدون هیچ دلیل مشخصی اتفاق بیفتد.
تکان دادن – کودک ممکن است در حالت نشسته یا ایستاده به جلو و عقب یا از پهلو به پهلو تکان بخورد. برای برخی از کودکان، رفتار آنها با هیجان بیشتر افزایش می یابد.
نگاه نور - نور برای برخی از کودکان بسیار محرک است. آنها ممکن است از خیره شدن به یک لامپ یا یک پنجره آفتابی لذت ببرند و همچنین ممکن است انگشتان خود را جلوی چشمانشان تکان دهند یا تکان دهند تا نور الگوهایی ایجاد کند.
تکان دادن سر - کودک ممکن است به طور مکرر سر خود را از این طرف به سمت دیگر تکان دهد حتی اگر "نه" نمی گوید. برخی از نوزادان به خصوص زمانی که در گهواره خود یا به پشت روی زمین دراز می کشند، مستعد انجام این کار هستند.
چرا کودکان نابینا یا کم بینا این رفتارهای تکراری را نشان می دهند؟
هیچ نظریه موافقی در مورد اینکه چرا برخی از کودکان کم بینا به رفتارهای کلیشه ای می پردازند، وجود ندارد، که گاهی اوقات در کودکان با انواع ناتوانی های دیگر نیز دیده می شود. یک نظریه این است که ممکن است کودک به اندازه کودکان بینا از محیط اطراف تحریک نشود.
از آنجا که او نمی تواند همه چیزهایی را که یک نوزاد بینا می بیند ببیند، او به دنبال تحریک از درون خود است. نظریه دیگر این است که برخی از کودکان کم بینا با اسباب بازی بازی نمی کنند یا مانند کودکان بینا اجتماعی نمی شوند، بنابراین رفتارهایی که همه نوزادان هر از گاهی انجام می دهند بیشتر به یک عادت تبدیل می شود. هنگامی که این اتفاق بیفتد، تغییر یا تغییر جهت دادن رفتار و کمک به کودک برای یادگیری روش‌های قابل قبول اجتماعی برای ابراز هیجان یا خستگی دشوار است.
از اعضای خانواده و دوستان بخواهید که رفتارهای خودتحریکی فرزندتان را تشویق نکنند زیرا ترک این عادت با افزایش سن برای او دشوارتر می شود. در عین حال، روشن کنید که نمی خواهید او را در این مورد سرزنش یا مسخره کنند. آنها می توانند با بازی کردن با او یا به نوعی دیگر درگیر کردن او در یک فعالیت به منحرف کردن حواس کودک شما از این رفتارها کمک کنند
