خیلی وقتا شده غرق رویا ها و آرزو ها شدیم. به ماشین مورد علاقمون فکر کردیم، به همسر دلخواه و ... و در تمام طول روز تصورش میکنیم. اما آیا این آینده نگریه یا ...؟
امروز داشتم به این فکر میکردم چرا نمیتونم از حال لذت ببرم. نمی تونم احساس کنم و حالم خوب باشه. فقط دارم به نتیجه ها فکر میکنم. به اینکه به ماشین مورد علام رسیدم. از سال 95 به این ها فکر میکنم و الان سال 1401 هنوز که هنوزه یک کارمندم و هیچ کسب و کاری راه ننداختم چرا؟ چون دچار آینده نگری شدم؟؟ نه. اینطوری فکر نمی کنم. ما فکر می کنیم وقتی به آینده فکر میکنیم بهش می رسیم، اما به نظرم این توهمی بیش نیست. توهمی که سیساست مدارا مارو توش گیر انداختن تا نتونیم زندگی کنیم. با وجود instagram و امثال اونها، مارو دچار روزمرگی و از کار افتادگی کردن. بطوری که همیشه ایده و حس خوبی داریم نسبت به دیدن این تصاویر و فیلم ها و یه احساسی میگه آررررره زندگیمو میسازم. امسال سال منه. من میتونم و این ماشین برای منه. و کلی توی رویاها قوطه ور میشیم و بعد سال ها میفهممیم فقط داشتیم توهم میزدیم.
اما زندگی این نیست. زندگی زمان حاله. اگه میخوایم آینده نگری کنیم، باید 1 دقیقه بهش فکر، 1 ساعت براش برنامه ریزی و چندین ماه و سال برای رسیدن بهش تلاش کنیم. اما اتفاقی که برای ما افتاده اینکه سال ها فکر میکنیم، ساعت ها برنامه های بی اساس میریزیم و دقیقه ای بهش عمل نمی کنیم.
من دلم میخوام زندگی کنم.
زندگی این نیست که در فقط باشیم. این نیست که نتونی چیزایی که دلت میخواد رو بخری. این نیست که منتظر باشی آخر ماه یه حقوق بهت بدن.
من زندگی رو میخوام که هرروزش چالش باشه، هر ماه تفریح و گردش باشه. هرروز با آدم های بزرگ آشنا بشم و از روابطم لذت ببرم. میخوام قوی باشم. نترس باشم. ترس حالمو بهم میزنه. من میخوام زندگی کنم. زندگی زیبا و توام با لذت و چالش.
متنفرم از کلماتی همچون کارمندی، حقوق سر ماه، آب باریکه، امنیت شغلی و ...متنفففففففففففففففففففرم.
من این جملاتو دوست دارم: این ماشینم 14 میلیارد پولشه. خیلی ارزونه
این خونه 120 میلیارده. خدارو شکر مفت گیر آوردم
خدارو شکر روزی 100 میلیون درامدم از یک شرکتمه.
شکر چند صد کارمند از شرکت من نون میخورن و کارمند من هستن.
این ماه کجا بریم؟؟ اها بریم هلند یه چرخ بزنیم بعد بریم لندن.
امروز بنز سوار میشم، فردا بی ام دبلیو. البته امروز میخوام اون پورشه که دیدم هم بخرم.
