مهتاب

ناز چشمانت را شعر کنم در دل شب

تا که مهتاب ننازد به جمالش هر شب

در خم ابروت، ای یار، دلم مست فتاد

می‌چکد عشق ز چشمت چو شرابی ز سبو

دل به دریا زده‌ام، موج نگاهت برده

می‌برد سوی تو این دل به هر سو هر شب

گیسویت چون شب یلداست، دراز و پر راز

می‌دمد صبح امیدم ز رُخت همچو شب

ای گل روی تو باغی که بهارم باشد

بی‌تو پاییز شود حال دلم، سرد و خموش

نازنین، نام تو چون شعله به جانم افتاد

می‌سوزد عشق تو قلبم چو (خاویژی هر شب