چای داغِ نوشتن!

وقتی متنی را می‌خوانید که همین حالا نوشته‌اید از دو واکنش بپرهیزید:
1- فوق‌العاده است. باید فوری برای عالم و آدم بفرستمش.
2_ چه زباله‌ای شده. باید سر به نیستش کنم.

_از کتاب رها و ناهشیار می‌نویسم، اثر ادر لارا

این توصیه را جدی بگیرید. ممکن است فکر کنید نوشتن سریع و انتشار به مراتب سریعتر آن مفید است، سخت در اشتباه اید. شما هیچ وقت چایی که دهانتان را جزغاله میکند و تا راس معده‌تان را می‌سوزاند نمی‌نوشید. آنقدر هم نمی‌گذارید سرد شود که از دهان بیفتد.

نوشتن نیز همینگونه است. انتشار سریع آنچه می‌نویسید، به‌خصوص اگر متن مهمی باشد، کار شایسته‌ای نیست. شما آنچه را که می‌نویسید، دوست دارید و به آن علاقه‌مند اید. انتشار نوشته در همان لحظه، ممکن است کار سهلی به نظر بیاید، امّا اگر کمی شکیبا باشیم، این شکیبایی سبب تنویر افکارمان می‌شود.

هوراس، شاعر رومی، هشت سال صبر می‌کرد و بعد قضاوت می‌کرد که کدام یک از شعرهایش خوب هستند و کدام یک نه. البته ما که برای انتشار محتوا به هشت سال صبر نیاز نداریم. یکی دو روز هم کافی است.

پ.ن: اگر مثل من قصد وبلاگ نویسی روزانه دارید، این مدت زمان به اندازۀ چهار پنج ساعت هم میتواند مفید باشد.