تقویم‌ها گفتند | ماه‌منیر مردی
در این روزها که احوالاتمان چندان خوب نیست، خفقان و سرکوب دانشگاه را احاطه کرده و ندای جور و ستم از كردستان تا زاهدان به گوش می‌رسد، نوشتن دربارهٔ دانشجو حس نوستالژی به آدم می‌دهد؛ گویا ما همانانی هستیم كه در تاریخ از آنان نوشته‌اند. به راستی که دانشجو، این برهم‌زنندهٔ آرامش رجال و تبانی‌کننده علیه امنیت ملی، كیست؟ این گونهٔ خطرآفرین که گاهی برچسب‌های سیاسی مختلف می‌خورد، از كجا آمده و آیا رام خواستهٔ کسانی که نسبت به صدای او واهمه دارند، می‌شود؟
دانشجو پلی میان بطن جامعه و جهان است. چه در مسائل آكادمیک و چه در پویش‌های مدنی، این قشر جوان و پیش‌رو است كه این دو را به هم متصل كرده و از اظهار وجود ابایی ندارد. گاهی این ارتباط منجر به میانجی‌گری و پررنگ كردن اشتراكات می‌شود؛ گاهی هم چهرۀ تلخ اما حقیقی تفاوت‌ها را به جامعه بازتاب می‌کند. دانشجو نه تنها اغتشاشگر نیست، بلکه به واسطۀ پرسش‌گری، آگاه است. او دربارۀ هر آنچه دغدغه و سؤال مردم یک جامعه است، می‌پرسد. در مواجهه با بی‌عدالتی، ظلم و تبعیض انتقاد و به سازوکار غلط اعتراض می‌کند و تا همیشه، فریاد عدالت‌خواهی سر می‌دهد. چه بسا دانشجویانی بوده‌اند كه به خاطر پرسش‌گری و اعتراض به ناحقی‌های جاری، از میان برداشته‌شده‌اند و پرونده‌هایی به ضخامت كتب دانشگاهی نصیبشان شده است.
بر همگان آنچه که در ٧٠ روز گذشته از سر گذرانده‌ایم تا با اكثریت آرای جامعه همراه باشیم، روشن است؛ اما جای سؤال است كه آیا برخوردهای افراطی و سركوب فراگیر دانشجویان، در شأن حریم دانشگاه و دانشجو بوده است؟ دانشجو نه تنها از مردم كوچه و خیابان جدا نیست؛ بلکه از دل مردم و از جنس مردم است. بنابراین نمی‌تواند چشمش را روی ظلم ببندد. گویا این همدلی و احساس مسئولیت، تنها گناه ما و دوستان دربندمان است.
امروز روز دانشجو است؛ اما صدای دانشجو در نطفه خفه شده است. دانشگاه شریفی كه اعتبارش نشأت گرفته از دانشجویان و فعالیت‌هایشان است، این روزها به جولان‌گاه لباس شخصی‌هایی تبدیل‌شده كه با حرمت دانشگاه و اصول اولیۀ رفتار در محیط آکادمیک غریبه‌اند. در كلاس‌های درس، به‌جای دیدن چهره‌های آشنا، با لیست اسامی ممنوع‌الورودی‌ها و بازداشتی‌هایی مواجه می‌شویم كه روزی روی همین صندلی‌ها در كنار ما می‌نشستند و بیش از پیش به خاطر می‌آوریم كه دانشگاه در بند است.
تاریخ نشان داده که دانشجو ذلت اسارت را تا به حال نمی‌پذیرفته، نمی‌پذیرد و نخواهد پذیرفت. در ایامی كه خون كودكان بی‌گناه و مردم بی‌دفاع ریخته می‌شود، در بی‌شمار ساعاتی كه دانشجویان معترض با عناوین و القاب مختلف در اوین بازداشت هستند و در لحظاتی كه صدای مردم معترض، مظلومانه خفه می‌شود، دانشجو با وجود اتهام‌های مختلف و وثیقه‌های میلیارد تومانی صادرشده برای فعالین دانشجویی ساكت نخواهد نشست. دانشجو بیدار است و هم‌چون گذشته در برابر بی‌عدالتی می‌ایستد و جایگاه پرسش‌گری خود را از دست نخواهد داد.
برای #محمد_مصطفایی، #دانیال_آیتی، #فاطمه_ناصررنجبر، #امیرحسین_مرادی، #علی_یونسی و تمامی دانشجویان آزاده...
