شمارۀ ۱۰۱ | خشت دوم | حدیث خداپرست
سال گذشته اواسط شهریورماه، نتایج کنکور منتشر شد و نتیجه برای من «مهندسی شیمی دانشگاه شریف» بود. در آن لحظه تمام جهان زیر پاهایم بود؛ گویی تمام مسیرهای زندگی‌ام به این نقطه خاتمه یافته بودند. دیگر آدم معمولی‌ای نبودم. احساس می‌کردم که جهان در تسخیر من است. همان کسی شده بودم که همیشه در آینه جست‌وجو می‌کردم. حس قهرمانی را داشتم که پس از نبردی طولانی، بر قلۀ پیروزی ایستاده و به جهان می‌نگرد. تاجی طلایی بر سرم می‌پنداشتم و نگهبانانی در میان همهمهٔ جمعیت برایم راه باز می‌کردند. شریف بود دیگر! جایی که رویاها به واقعیت بدل می‌شوند و من نیز جزئی از آن رویا بود.
زمان ثبت‌نام، با غرور و گام‌هایی مطمئن به کافی‌نت نزدیک خانه رفتم و با اعتمادبه‌نفس گفتم: «برای ثبت‌نام دانشگاه آمده‌ام.» متصدی پرسید: «آزاد یا دولتی؟» نگاهی عاقل‌اندرسفیه به او انداختم و گفتم: «شریف!» کمی مکث کرد و گفت: «خب، آزاد یا دولتی؟». در آن لحظه انگار کسی تاج طلایی خیالی‌ام را از سرم برداشت و به کوچه‌های تنگ‌وتاریک واقعیت پرتاب کرد. قصر باشکوه خیالیم با همان یک سؤال فروریخت. تمام شکوه و غرور، مانند بادکنکی ترکید و قهرمانی که در ذهن داشتم، ناگهان به آدمی معمولی تبدیل شد.
پس از آن شوک، نشستم و به خودم و آن لحظهٔ ناباورانه فکر کردم. تازه درک کردم که شاید به آن نقطۀ آرمانی نرسیده‌ام که در ذهنم پرورانده بودم. آن زرق‌وبرق‌ها و عناوین، تنها تصویرهایی بودند که در خیال به آن‌ها بیش از حد رنگ داده بودم. به یاد جمله‌ای افتادم که همیشه در گوشۀ ذهنم بود؛ اما هرگز به آن توجه نکرده بودم: «کاری کن که دانشگاه به تو افتخار کند، نه تو به دانشگاه.» این جمله حالا عمیق‌تر از همیشه به نظرم می‌رسید. فهمیدم که ما هستیم که به مدرک، نام و عنوان معنا می‌بخشیم. دانشگاه‌ها، مدارک و عناوین بدون عشق و اراده، صرفاً کلماتی بی‌روح و خشک خواهند بود.
اکنون دیگر به‌دنبال تاجی نمی‌گردم؛ تاج واقعی از دل انسانیت و تلاش‌های ما شکل می‌گیرد، از ردپایی که بر دل‌ها و زندگی‌ها می‌گذاریم. در نهایت نه نام‌ها و سِمَت‌ها، بلکه محبت، همدلی و انسانیت ماست که جاودانه می‌شود. امیدوارم بتوانیم کاری کنیم که نه‌تنها دانشگاه، بلکه کشور و دنیا به وجود ما افتخار کنند. زندگی زمانی معنا و ارزش واقعی پیدا می‌کند که اثری ماندگار از خود بر جای بگذاریم؛ اثری که در دل‌وجان دیگران حک شود و تا ابد در یاد بماند. ردپایی که در دل‌ها می‌گذاریم، از هر عنوانی بیشتر می‌درخشد.
