خلیج‌ فارس

تقویم‌ها گفتند | محمد‌یاسین اسعدی

به هر نقطه‌ از این نقشۀ پهناور که نگاه می‌کنیم، ردی از فرهنگ و تمدنی ریشه‌دار می‌بینیم که از سالیان دورونزدیک برای ما به‌ جا مانده است. در این میان «خلیج فارس» تنها یک اسم بر نقشه نیست؛ بلکه بخشی از هویتی است که در دل و حافظۀ ما جا خوش کرده است.
کنار این دریای بی‌انتهای جنوب ایستاده‌ام؛ دریایی که با بوی نمک و گرمای آفتابش، حسی آشنا را برایم تداعی می‌کند. در این نور، ساحلش همچو تاریخ و افتخارات مردمش می‌درخشد و موج‌هایش که پیوسته می‌آیند، گویی هربار داستانی که از دل خود گذراندند را روایت می‌کنند. سرانجام صدای برخورد آب به صخره سکوت سنگینی را شکل می‌دهد که نه تهی بلکه پر از خاطره است.
حال برخی فکر می‌کنند که انگار اگر اسمی را نبرند، دیگر وجود نخواهد داشت؛ ولی «فارس» جوری در کنار این «خلیج» ریشه دارد که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن را به فراموشی بسپارد. این تاریخ شاهد است، این آب‌ها شاهدند و این مردم هرگز چیزی را که به هویتشان گره خورده، از یاد نمی‌برند. خلیج خود روایت‌گر است؛ از زبان موج‌هایی که نام فارس را با خود دارند و حتی از صدای سکوت ساحلی که هیچ‌وقت خالی از ردپای مردمان ما نبوده است.
این روزها دل دریا آرام نیست. داغی تازه بر سینه‌اش نشسته؛ داغی که از بندر عباس برخاسته و مثل آهی بر تن موج‌ها نشسته است. آتشی که در دل بندر جان گرفت، تنها شعله‌ای بر آهن نبود؛ نفس‌هایی را برید، دل‌هایی را خاکستر کرد و خانه‌هایی را در غم فرو برد. حال موج‌هایی که سال‌ها نام فارس را با خود می‌بردند، این‌بار بوی اندوه آورده‌اند. دل‌هایی در این غم سوختند؛ ولی با کورسویی روشن ماندند. روایتی که «خلیج همیشه فارس» آن را خوب می‌شناسد.

با ابراز همدردی و به یاد جانباختگان و آسیب‌دیدگان انفجار غم‌انگیز بندرعباس.