شمارهٔ ۹۷ | آرمان زاده‌محمدی (دبیر انجمن کیمیا)
اینجا دانشگاه است. همۀ ما دانشجو هستیم و به قول خودمان و به گفتۀ بزرگان: «قرار است که مرزهای علم را گسترش دهیم.» این هدفی است که از روز اول کارشناسی در گوش تمام ما خوانده شده‌است.
در این بین برای اینکه به ایده‌های مختلف جامۀ عمل پوشانده شود، گروه‌هایی در طول سالیان، تشکیل شده‌اند. این گروه‌ها به همت دانشجویان مشتاق تأسیس شده‌اند تا فعالیت‌های دانشجویی هماهنگ‌تر و منسجم‌تر انجام شود. ازقضا این گروه‌ها به‌عنوان انجمن علمی-دانشجویی معرفی شده‌اند که البته اجازۀ انجام امورات دیگر مانند فرهنگی، ورزشی، صنعتی و... را نیز دارند که در این متن با این‌ها کاری نداریم.
«انجمن علمی-دانشجویی کیمیا» که انجمن علمی رسمی دانشکدۀ مهندسی شیمی و نفت دانشگاه صنعتی شریف است و در طولِ سالیان، امورات مختلفی را برای دانشکده انجام داده‌است. مهم‌ترین فعالیت علمی انجمن کیمیا، «مسابقات SC3» بود که به‌علت بی‌توجهی استادان، تقریباً از یادها محو شده‌است. دغدغۀ ما هم که می‌خواهیم در دانشگاه فعالیت علمی کنیم، همین است. هیچ استادی در دانشکده نیست که ما به ایشان مراجعه کرده و یک ایدۀ علمی با ایشان مطرح کرده باشیم و ما را به‌دنبال نخود سیاه نفرستاده باشد. همان SC3 هم با وجود پیگیری‌های افراد مختلف با هدف برگزاری مجددش در این سه سال اخیر به‌علت بی‌توجهی استاد مسئول آن، کلاً به گورستان خاطرات پیوسته است؛ اما در این بین به‌راحتی می‌توانند اساتید مختلف را برای سفری یک‌روزه به قم راهی کنند. همان اساتیدی که ما به‌زور ده دقیقه از آن‌ها وقت می‌گرفتیم تا ایده‌های علمی‌مان را مطرح کنیم. جالب اینجا است که اساتیدی هم که نتوانستند آن سفر قم را شرکت کنند، از همان موقع برای اردیبهشت‌ماه آتی قول شرکت در سفر قم را داده‌اند!
خلاصه که دل ما دغدغه‌مندان عرصۀ علمی دانشکده خون است؛ چراکه این بی‌توجهی‌ای که به علم می‌شود، فقط موجب ضرر دانشکده‌مان خواهد‌شد؛ ما هم چند صباحی مهمان اینجا هستیم و بعد رفع زحمت می‌کنیم. لازم‌به ذکر است که استادهای دانشکده‌های دیگر حمایت خیلی خوبی، هم معنوی و هم مادی، از انجمن‌های علمی‌شان می‌کنند؛ اما متأسفانه برای انجمن کیمیا این اتفاق نمی‌افتد. این بزرگ‌ترین دلیل برای دلسردشدن دانشجوها از فعالیت است. حتی می‌توانم برایتان دانشکده‌های برق یا صنایع را مثال بزنم که حمایت خیلی خوبی از انجمن علمی‌شان کرده‌اند و نتیجۀ این حمایت به رویدادهای بزرگی مثل، «ReAct» و «Gamein» منجر شده‌است؛ رویدادهایی که از برگزاری آن‌ها، متأسفانه فقط حسرتش برای ما مانده‌است.
درنهایت اگر جایی از این متن به کسی برخورده‌است، عذرخواهی می‌کنم. همان‌طور که گفتم، دلمان خون است.
