شمارۀ 103 | نیمنگاهی به دورهمی تولد دانشکده | فاطمهزهرا موسوی
همهچیز از یک بعدازظهر عادی در کلاس ترمودینامیک۱دکتر «حمزهلویان» آغاز شد. در حین تدریس مبحث «معادلات حالت»، استاد خبر از برگزاری یک دورهمی به مناسبت تولد دانشکده و روز دانشجو داد. قرار بود در بیستم آذرماه جشنی در همکف دانشکده برگزار شود. بهمحض اطلاع شورای صنفی، تعدادی از فعالان داوطلب برای فراهمکردن ملزومات جشن دستبهکار شدند. جلسات متعدد برای برنامهریزی، خرید اقلام مختلف و ایدهپردازی برای تزئینات با سرعتی شگفتانگیز برگزار شد و در یک چشمبههمزدن صبح سهشنبه فرا رسید.
اگر حوالی ساعت دوازده از همکف دانشکده میگذشتید، احتمالاً با صحنهای کمنظیر مواجه میشدید. گروهی از دانشجویان مشغول بادکردن چهل بادکنک و چسباندن آنها به سقف، عدهای درحال نصب بنر، گروهی دیگر در حال چیدن صندلیها و دبیر صنفی مشغول هماهنگکردن شیرینیهای دانمارکی. بنر طراحیشده، درختی را به تصویر میکشید که باید با اثرانگشت برگهایش را کامل میکردیم. اطراف درخت نیز فضایی برای امضا وجود داشت که مورد استقبال بچهها قرار گرفت. درحالیکه مشغول تعریف و تمجید از بنر بودیم، کلاس حل تمرین ورودیهای ۱۴۰۰ که در همکف برگزار میشد، تعطیل شد و جمعیت زیادی از دانشجویان بهسمت بنر هجوم آوردند. در کنار امضاهای رنگارنگ و نقاشیهای مینیمالیستی، جملات جالب اما غیرقابل انتشاری نیز روی بنر نوشته شد. دستاندرکاران جشن بیکار ننشستند و با الکل و دستمال به جنگ و سانسور رفتند. تا ساعت چهار و نیم وظیفهٔ ما دفاع از بنر و شیرینیها بود.
صندلیهای همکف بهسرعت پر میشدند و اساتید نیز یکی پساز دیگری سر میرسیدند. بعضی اساتید از ابتدا به جشن ما آمدند و بعضی نیز دقایق آخر جشن به ما پیوستند. دکتر حمزهلویان اولین استادی بودند که به دورهمی رسیدند. پس از ایشان، دکتر «جمشیدی»، دکتر «خراشه»، دکتر «آیتاللهی»، دکتر «عینی»، دکتر «ماهانی»، دکتر «غضنفری»، دکتر «سعادتمند»، دکتر «مشایخان» و مهندس «شاهرخی» نیز به جمع ما اضافه شدند.
با شروع سخنرانی خانم دکتر حمزهلویان، دورهمی رسماً آغاز شد. ایشان ابتدا به صحبت دربارهٔ موارد مطرحشده در جلسهٔ فعالین دانشجویی و نمایندگان هر ورودی با معاونین دانشکده که یک هفته قبلاز برگزاری این دورهمی برگزار شده بود، پرداختند. سپس به دو دغدغهٔ مهم دانشجویان -دستیاران آموزشی (TA) و میانگین معدل دانشکده- پاسخ دادند. در صحبتهای ایشان دلیل انتخابنشدن دستیار آموزشی از بین دانشجویان کارشناسی توضیح داده شد و همچنین اشاره شد که میانگین معدل دانشکدهٔ ما نسبت به دانشکدههای دیگر تفاوت فاحشی ندارد و همرده با میانگین دانشگاه است.
دکتر جمشیدی نفر بعدی بودند که میکروفون را به دست گرفتند و به اهمیت این دورهمی و جلسهٔ مذکور اشاره کردند. حالا نوبت به دانشجویان رسیده بود. مشکلات مختلفی ازجمله ضعف سیستم گرمایشی، کمبود ظرفیت سالنهای مطالعه و مشارکت کم اساتید در چنین دورهمیهایی توسط دانشجویان مطرح شد که آقای «پرنیان»، دکتر جمشیدی، «آرین مدنی (دبیر صنفی)» و دکتر حمزهلویان به این نقدها پاسخ دادند. پساز آن میکروفون دوباره به اساتید برگشت و توصیهها و تجربیات مختلفی به اشتراک گذاشته شد. دکتر غضنفری نسبت به نامناسببودن محیط جلوی دانشکده و سیگارکشیدن بچهها گله داشتند و از دانشجویان خواستند که بیشتر رعایت کنند. مهندس شاهرخی حرفهای متفاوتی برای گفتن داشتند و با جملهٔ «میدونم حوصلۀ شنیدن نصیحت ندارید.» سخنرانی خودشان را شروع کردند. در ادامه، ایشان از اساتید خواستند که مشارکت و حضور بیشتری داشته باشند و به دانشجویان تأکید کردند که قدر لحظاتی را که تجربه میکنند، بدانند.
جشن فرازوفرودهای زیادی داشت؛ از حضور افتخاری یک بچهگربه تا ترکیدن گاهوبیگاه بادکنکها و انفجار خندهٔ بچهها پساز صحبتهای دکتر آیتاللهی که تازه به جشن اضافه شده بود: «درسها رو جدی نگیرید، فقط حواستون باشه مشروط نشید! زندگی کنید و از دانشگاه لذت ببرید. همسرانتون رو از بین بچهها انتخاب کنید.»
پساز اینکه صحبتهای آخرین استاد نیز به پایان رسید، نوبت کیک بود. کیک کوچکی که شمع تولد طلاییرنگ دانشکده با عدد پنجاه و نه، روی آن خودنمایی میکرد. پخش موسیقی تولد با مشکل مواجه شد و بچهها خودشان شروع به خواندن «تولدت مبارک» کردند. رئیس دانشکده، دکتر جمشیدی، ازطرف همه شمعها را فوت کردند، کیک را بریدند و ما را مهمان آخرین سخنرانی سهشنبه کردند: «برای همهٔ اعضای خانوادهٔ دانشکده آرزوی موفقیت دارم. شکی ندارم که شما آیندهای روشن و درخشان خواهید داشت. انشاءالله هرجا که هستید در نهایت موفقیت باشید و این جمعی که اینجا دارید را فراموش نکنید.»
پساز جمعشدن بساط تولد، دکتر حمزهلویان از همه دعوت کردند تا با آرامش بهسمت شیرینی و چای بروند. طی مدت کوتاهی پذیرایی بهخوبی انجام شد و کمکم همه متفرق شدند. حدود نیم ساعت بعد، پساز جمعآوری وسایل و صندلیها، اساتید و دانشجویانی که هنوز نرفته بودند بههمراه اعضای شورای صنفی و برگزارکنندگان، عکس دستهجمعی گرفتند و دورهمی ما رسماً به فرجام رسید.
امیدوارم دورهمیهایی مثل دورهمی بیستم آذرماه بار دیگر تکرار شوند. تداوم چنین جلساتی که تعامل دانشجو و استاد با یکدیگر را در پی دارد، نقش مهمی در پرکردن شکافهای بین این دو صنف از هم دورافتاده دارد؛ چراکه بهبود این شرایط تنها زمانی محقق میشود که این ارتباط موقتی نباشد و به رسمی پایدار در دانشکده بدل شود.
علاوهبر این، برگزاری نشستهایی که به شنیدن نظرات، نقدها و دغدغههای مشترک دانشجویان و اساتید اختصاص دارد، حائز اهمیت هستند. آخرین جلسۀ حضوری از این دست در سال ۹۷ برگزار شد و در «شمارهٔ ۸۸» نشریۀ دردانشکده نیز به این موضوع اشاره شده است. باشد که فاصلهٔ میان چنین برنامههایی هفت سال نباشد و با احیای این سنت و استمرار آن، شاهد شکلگیری فضایی صمیمی، پویا و نقدپذیر در دانشکده باشیم که زمینهساز بستری برای بازنگری و تبادل دیدگاهها باشد.