سرمقاله شماره ۷۶ - مهسا دستمالچیان
امروز که این متن را می‌نویسم روز جهانی ریشه‌کنی فقر است (هرچند شما دیرتر می‌خوانیدش). بشر تصمیم گرفته ۱۷ اکتبر به خود یادآوری کند فقر را هم شکست می‌دهد؛ همان‌گونه که می‌خواهد ظلم را شکست دهد، جنگ و بدبختی و غم را هم همین‌طور. اصلا بشر آمده که پیروز شود و نجات دهد. بر خودش پیروز شود و از دست خودش نجات دهد؛ اما عوضش مناسبت تولید می‌کند و رویا می‌بافد و در این جنگ فرسایشی پایان‌ناپذیر در انتها می‌بازد.
روزی روزگاری از مبدایی که معلوم نیست، بشر به این نتیجه رسید که «عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی» و فکر می‌کنم این نتیجه‌گیری تا انتهای دنیا همراه او خواهد بود. سهم هرکداممان دیدن بازه محدودی از زمان این وسط‌هاست. دیدن nتا ۱۷ اکتبر که بشر به خود یادآوری می‌کند فقر هم رفتنی است؛ اما اگر بخواهم جمله قصاری در این متن بگنجانم باید بگویم هیچ چیز رفتنی‌تر از آدمیزاد نیست! عمر محدودی نظاره‌گر فروپاشیدنیم و روی تکه‌تکه‌های جامانده از هر جنگ بیرونی و درونی، پارچه‌ای کلفت کشیده‌ایم تا کم نیاوریم و ادامه دهیم و برای ادمه‌دادن، برای بقا، برای فرار از جنگ‌های بیشتر، عادت کردیم به کنارآمدن، کنارآمدن با هر چیزی. سرمان را کردیم توی لاک خودمان و سکوت پیشه کردیم و دراین سکوت طولانی، حق‌ها لگدمال شدند و ما چشم دوختیم. اگر نگاهی به دور و برمان و خودمان به طور مثال در دانشگاه بیندازیم، می‌بینیم برای سازگار شدن و کسب منفعت‌های احتمالی، خیلی اوقات از حقوق خود چشم پوشیدیم. مقابل استاد و معاون و کارمند کوتاه آمدیم تا با ما لج نکنند؛ هرچه باشد آن‌ها پشتشان به این‌که سال‌ها همین بوده و آب از آب تکان نخورده گرم است و ما نه. خیلی‌هایمان به صنفی باور نداریم؛ چراکه هرچه رفتند دنبال منفعت دانشجو به در بسته خورده‌اند و حرف زور چربیده. در نهایت هم تعدادی نمره با خود از دانشگاه می‌بریم و میراثمان تداوم کنار آمدن خواهد بود.
امروز روز جهانی ریشه‌کنی فقر است و این یادآوری هم راه به جایی نمی‌برد. فقیران در ۱۷ اکتبر هم به اندازه ۱۶ و ۱۸ اکتبر و تمام روزهای دیگر سال، عمر خود را در ناتوانی و فقر به سر می‌برند. ما هم به اندازه بقیه روزهای سال، در گرفتن کوچک‌ترین حقمان تا ریشه‌کنی فقر ناتوانیم؛ اما وقت آن است زیر لب زمزمه کنیم «یه روز خوب میاد» و به خود به خاطر این حجم از امیدواری و واکنش‌داشتن نسبت به اطرافمان ببالیم! به افتخار خودمان که رویای ریشه‌کنی فقر داریم.
