چرا فکر می کنیم بهترین هستیم .

بدترین برخوردها را از یک نفر می‌بینید،

بعد اگر از همان آدم بپرسید ... ، مثل فیلسوف ها چنان خوب و بد را شرح می دهد که باورمان می شود معلم اخلاق است . جالب است موقع توضیحات خود را در خوبی ها بهترین می بیند.. او در عمل بدترین رفتارها را می‌کند، اما خود را بهترین می داند ، چرا ؟

چرا ما انقدر حق به جانب هستیم ؟

وای به روزی که یک کار خوب بکنیم ، همین مونده توی بی بی سی پخش کنیم.

توی رانندگی ، عبور ممنوع آمدیم ، بعد به ماشین جلوئی می گیم برو کنار من رد شدم ، طرف که اعتراض کند ، به تو ... نیست

چرا توی طبیعت آنقدر خرابکاری می کنیم ، آنقدر خودخواه هستیم همه چیز را می خواهیم مال خود کنیم، اگر دستمان برسد ، دور کل طبیعت یک دیوار می کشیم و شخصیش می کنیم.

پولدار ها می گویند، همه به ما احترام بگذارند. ( من خودم برای پول احترامی نمی گذارم ، به فهم و شعور و موفقیت دیگران احترام می گذارم ، اگر کسی هم موفق نیست به شرایطش احترام می گذارم )

یک نهار که دوستمان را دعوت می کنیم ، فوری توی ذهنمان دنبال دعوت شدن هستیم .

خوب اینها چیزهای ساده ای است . بله اما اینها را اگر بشماری 100 تائی می شود که اگر رعایت کنی ، خیلی اوضاع بهتر می شود.

واقعا کدامیک از ما خود را کمی از بهترین بودن ، با ادب بودن ، منصف بودن کمتر می دانیم. این باعث می شود بدیهایمان را قبول نداشته باشیم و هیچگاه برای رفع آنها تلاش نکنیم.

من خودم سعی می کنم از کسی انتقاد نکنم، رطب خورده کی کند نفی رطب . بعدش هم مگر کسی به انتقاد کسی گوش می دهد. انتقاد که می کنی ، انگار نسل طرف را بردی زیر سئوال ، به خونت تشنه می شود. شاید نوع انتقاد کردن را بلد نیستیم ، شاید هم می خود را بهترین می دانیم و هیچ اعتراضی به ما وارد نیست .

جالب است که همش هم در حال خواندن کتاب های بهتر زیستن هستیم ، اما عمل کجاست . من خودم بسیار شلخته هستم ، به جای رفعش دنبال جملاتی هستم که شلختگی مخصوص آدم های باهوش هست ( زرشک )

این جمله را نصف و نیمه از انیشتن به یادم هست که می فرمایند، اگر میز شلوغ نشان دهنده بی نظمی است ، میز خالی نشان دهنده هیچ چیز نیست .

خوب این شده بهانه ای برای شلختگی

مدیری داشتیم ، کشوی میز ام را باز کرد و دید شلوغ است ، گفت ذهنت هم مثل این میز شلوغ است ، اگر همه چیز را مرتب کنید، ذهن هم مرتب و متمرکز تر خواهد بود.

ما عیب دیگران را چنین می بینیم که انگار تلسکوپ به چشم داریم اما عیب خود را نمی بینیم و این بزرگترین عیب ماست .

ما باید از خودمان شروع کنیم ، اصلا کاری با هیچ کس نداشته باشیم . عیب های خودمان را ببینیم و آنها را بر طرف کنیم ، اگر زورمان به خودمان رسید ، آدم که شدیم ، بعد بریم سراغ اجتماعات بزرگتر . من فکر کنم اگر زورمان به خودمان برسد مرحله بعدی می شود جهانی فکر کنیم ، یعنی اینکه زورمان به جهان هم می رسد .

پس اول به خودم میگویم : خجالت بکش

اما افسوس که من در این زورآزمائی رفوزه می شوم ، باز چیزهای خوب می گویم ، اما پاش برس ، شناگر ماهری هستم ، چنانی یک ، دو تا می کنم که بیا و ببین ( خجالت بکش )

باور کنیم یا نکنیم ، همه چیز بازتاب گفتار و اعمال خودمان هست ، اگر به ما دروغ می گویند ... اگر به ما بد می کنند ... اگر دست در جیبمان می کنند ... اگر تحویلمان نمی گیرند...

برای اینکه دنیا را خوب کنیم ، باید خودمان خوب باشیم .

یک روزی دنیا چنان ما را سرویس کند ( البته سرویس کرده ، خبر نداریم )

چطور می شود خوب بود ؟

این سئوال به نظر شوخی است ، البته که همه ما می دانیم چطور خوب باشیم . اونکه مانع است ...

احترام و عشق به خود فراموش نشود

همه اینها را گفتم اما من عاشق آنهائی هستم که خودشان را تحویل می گیرند. ما باید به خودمان بیشترین احترام را بگذاریم ، خوب و بد خودمان را بپذیریم و سعی کنیم بهترین باشیم .

این دو منافاتی با هم ندارند.