تو بحبوحه همه خبرهای بد این روزا و درست وقتی درگیر کتاب های یروند آبراهیمیان (تاریخ ایران مدرن-ایران بین دو انقلاب ) و تاریخ مشروطه کسروی و تاریخ بیدار ایرانیان ناظم الاسلام بودم، دوستی پیشنهاد داد پادکست خسرو و شیرین نظامی با خوانش محمدرضا طاهری رو گوش کن ،پیگیر بود و دوبار برام لینک کست باکسش رو فرستاد ؛اصرار داشت همزمان گوش کنیم و دربارش حرف بزنیم .بی میل بودم ولی به احترامش لینکش رو باز کردم .اول با صدای اقای طاهری راحت نبودم ولی کم کم به گوشم شیرین نشست .
نمیتونم حسم رو از شنیدن این همه توصیف بکر بیان کنم .نمیتونم احساس عجزم رو دربرابر شخصی مثل نظامی کتمان کنم و اینکه چطور کسی این همه شعر در اوج بلاغت و فصاحت و ایجاز تولید میکنه و من از از بیان حتی یک مصرع عاجزم .
در هر حال اگر حتی با شعر کهن حال نمیکنید ولی شعر حالتون رو خوب میکنه پس آب دستتونه زمین بزارید و این پادکست ها رو گوش کنید ...
و من زین پس چقدر نظامی رو دوست دارم ...
