دو تا آدمو تصور کن
یکی شون از بچگی زشت بوده و هیچ کس نمی خوسته ببینتش یا باهاش حرف بزنه.
یکی برعکسش از بچگی زیبایی خیره کننده ای داشته.
کدومشون خوشحالن؟
نه! اولی ناراحته. چون همه مسخره ش می کنن. چون همه ازش بدشون میاد و هیچ کس نمی خواد باهاش حرف بزنه.
آدمایی که از ظاهر خودشون راضی نیستن با گیر دادن به اون می خوان خودشونو آروم کنن.
دومی چی؟
اونم خوب نیس. اونم ناراحته. چون مردم ازش انتظار دارن مث ظاهرش بی نقص باشه. چون مردم از روی ظاهرش بهش میگن خودبین، خودپرست، خود خواه.
لعنتیاااااا
کی دست از قضاوت مردم بر می دارین؟
وقتی همه رو از بین بردین؟
همه چیزو نابود کردن خوشحال میشین؟
هوم؟
انقد همه رو با هم مقایسه کنین، انقد همه رو قضاوت کنین، انقد اذیتشون کنین که دیگه نخوان باشن
همه مون همینیم.
فقط دنبال اینیم که به خودمون ثابت کنیم کافی ایم.
که خوبیم
که عالی ایم!
که از همه بهتریم
خب تهش چی؟
تا موقعی که اینا رو به خودت ثابت کنی توعه لعنتی دیگه نابود شدی
چون همه رو نابود کردی. با هر کدومشون یه ذره از انسانیتت رو هم دادی رفته
دیگه چیزی نیستی...
میدونی
هیچی
ختم جلسه?
