برای کسی که هرگز مقصد مسیرش جنوب نبوده است و از دنیای پر رمز و راز مردمان جنوب آگاه نیست، درک غربت و تنهایی جنوبیان باور نکردنی است. مردمانی که افسانه وار چشمانشان به سخاوت دریاست و امیدشان به رحمت آسمان. کسانی که اشکهایشان اعماق دریا را سیراب میکند و لبخندشان موج بر موجش میگذارد. کافی است در این میان جگرسوخته باشی و رویایت تسکین بیقراری هایت باشد. آنگاه است که نهال نازک ترانه در دلت جوانه میزند و چشمان آفتاب سوخته و منتظرت را خروشان میکند تا مگر تسلای خاطری باشد بر آرزوهای دست نیافتنی ات.
در میان بندریان جنوب، ابراهیم منصفی (رامی) ترانه سرایی ست شناخته شده. محال است بندری بوده باشی و در روزهای تنهایی و غمناکی، ترانه ای از منصفی را زیر لب زمزمه نکرده باشی. ترانه هایی که به راستی پرندگانی اند سبک بال، و همچون قاصدکهایی رها در باد، که به قول یار نزدیک رامی -حسن کرمی- از سرزمینی به سرزمین دیگر، از نسلی به نسلی، و از دیروز به فردا پرواز میکنند.
منصفی، نمود ِرنج و عظمتِ حسرت بر روی زمین است:
بُدُو، بُدُو، بِشتِه مَکُ دِلُم سیاه که مه خَستَه م
سی سالُمِن ، ولی هَنو خُنِکو بِی تو نَبَستَم
انسانی است با دستانی از جنس آفرینش و چشمانی موجاموج از معصومیت و صداقتِ عشق:
اُ تو، تو چِشُن مِه هِجّی تَکِردَه
مِه یادُم نَرَفتن که مارفتَه ایسین
که تو باغ لیمو تو جیکو تخاردَه
روزُنِ شادِمُنی خو پیدا مَکردَه
انعکاسِ تصویرِ امید است بر روی سختی و ناپایداری این دنیا:
و در تلاطم بازی این جهان، روزهایی نیز آن روی سکه ی زندگانیست؛ سقوط ناباورانه ی امید در فضایی که ناامیدی طلسمی ست ناگسستنی:
اُن روزُ دِگَه ، هیچ وَه نِتاتِن
رامی همچون همه ی آدمیان در تنهایی زاده شده و در تنهایی ترک دیار کرده است. خوب میداند که این دو روز زندگی مقصدی ندارد جز درد و از خود گذشتگی. رهایی برای او رجوع به خویشتن خویش است. انسانی را میماند که تجربه ی نسلها را بر دوش گرفته است و کوله بارش را هر روز سنگینتر از قبل کرده و آنرا تحمل میکند. انکارِ آدمیان نیست، اما فکر بیهودگی را بر قلمش مز مزه میکند:
او بیکسی هایش را نه در خود، که در ترانه هایش اشک میکند و بر گونه های شنوندگانش مینشاند:
دِلُم از بی کسی تو سینَه مُردِن
وا پُر بودِن نُگاه باد اینَبُردِن
خون از چشمُم نَرختِن دُنَه، دُنَه
اُ خَندَه اُن کُجان عشقُن چه بودَن
هیچ وَه روزُن ایطُو سیا نبودَن
و در یک کلام، رامی فهم و درک ترانه ی زندگیست. مردیست از دیار غربت؛ غربتی که حتی اگر در صمیمی ترین دیار هم که باشی خواه ناخواه، ساعاتی آنرا تجربه خواهی کرد. ابراهیم منصفی را حتی اگر جنوبی هم نباشی نزدیک میبینی. گویی دست بر شانه ات گذاشته و در هر حالتِ احساسی که باشی با لبخند تلخ و حسرت بارش با چشمان و صدای غریبانه اش به تو میرساند که تو را میفهمد و درکت میکند. با منصفی میتوانی هر چقدر که میخواهی فریادِ تنهایی سر دهی و این تنهایی را بگریی. ترانه های منصفی زخمیست دوست داشتنی؛ بازخورد اسطوره ای عشق است در جهان امروزی:
اَگَه شعرُم همَه وا سورَه بَشِه
بِی خو یَکدَم روی سینَه م ایچَلُند
