خوزستان از لحاظ گردشگری بسیار غنی است و جاذبه های گردشگری بسیاری را در خود جای داده است. در ادامه چند مکان گردشگری این استان را به شما معرفی می کنیم
آسیاب های آبی دزفول
آسیاب‌های آبی دزفول در لیست درخشان ترین آثار و بناهای بر جای مانده از جهان باستان قرار می گیرند. از این آسیاب‌ها جهت آرد کردن گندم بهره می بردند ولی به عنوان آب بند نیز مورد استفاده واقع می شدند.
یکی از علت های مهم در ساخت این سازه‌های آبی را می شود عبور رود دز قلمداد کرد. ساخت این آسیاب‌ها به عصر ساسانیان بازمیگردد که به لحاظ مهندسی، واقعا چشمگیر است.
آسیاب های آبی دزفول در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده و همچنین تلاش های زیادی از سال 1390 در خصوص درج این اثر با ارزش تاریخی در فهرست جهانی یونسکو صورت گرفته است.
در گذشته 50 یا 60 حلقه از آسیاب های آبی دزفول وجود داشته است که متاسفانه امروزه فقط شاهد 20 حلقه آسیاب آبی در این محدوده هستیم.
مصالح اصلی به کار رفته در بنای این آسیاب ها از سنگ ، گچ ، خاکستر و آجر بوده که دیوارهایش از قلوه سنگ های رودخانه و آجر با استفاده از ملات ساروج پوشانده شده است. درون این آسیاب ها اتاقک هایی قرار گرفته که ارتفاعش از کف رودخانه دز 4 متر و دارای تقارن نیز بود. این آسیاب ها علاوه بر آرد کردن گندم قابلیت این را داشتند که به جهت تغییر مسیر آب رودخانه نیز به کار گرفته شوند.
زیگورات چغازنبیل
کلمه زیگورات برای خیلی از افراد آشنا نیست و شاید کمی هم متعجب کننده باشد. زیگورات به معنای بالا رفتن به سمت آسمان است. این جاذبه تماشایی جزء نیایشگاه های کهن و مهم ایرانیان محسوب می شود. خیلی از کارشناسان، این معبد را اولین پرستشگاه ایرانیان قلمداد می کنند.
شیوه ساخت و معماری این بنای مهم به شکلی است که افراد با داخل شدن به این محل از داخل دالانهای تو در توی آن حرکت می کنند تا به بالاترین طبقه برای عبادت برسند.
این زیگورات به عنوان اولین بنای تاریخی کشور در لیست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید و توجه باستان‌شناسان بسیاری را به خود جلب کرد.
این معبد عظیم در ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی شوش و ۳۵ کیلومتری غرب شهر شوشتر واقع شده است.
برای ساخت این بنا از آجر استفاده شده است، اما بسیاری از افراد آجر را فقط عنصری برای پر کردن میان دیوار و یا به عنوان یک جدا کننده در نظر گرفته و بیان می کنند که مهم ترین عنصر موجود در زیگورات چغازنبیل، خشت است و از آجرها نیز برای محافظت از خشت ها در برابر فرسایش و فرسودگی بهره گرفته اند.
سازه‌های آبی شوشتر
این سازه‌ها را می‌شود نمونه ای عالی از مهندسی ایرانی در زمان هخامنشیان و ساسانیان به حساب آورد. ساخت این سازه‌های آبی از زمان هخامنشیان شروع شد و در عصر ساسانیان کامل گشت؛ همین مسئله خیلی خوب بیانگر سختی و مشقتی است که جهت بنای این اثر کشیده شده است.
وقتی داخل این مجموعه سازه ها شوید، حقیقتا نبوغ ایرانیان عصر باستان شما را حیرت زده می کند. جالب است بدانید مقصود از بنای این مجموعه، مدیریت کردن و استفاده درست و بهتر از ذخایر آبی بوده است.
این بنای مهندسی شده، مجموعه ای به هم پیوسته از پل ها، بندها، آسیاب ها، آبشارها، کانال ها و تونل های عظیم هدایت آب تشکیل شده. با این وجود که در حال حاضر تنها قسمتی از این ساختار پیچیده باقی مانده است؛ ولی با ریزش آب از آسیاب ها، آبشارهای مصنوعی زیبایی ایجاد شد که به یک محوطه حوضچه مانند می ریزند و یک منظره حیرت انگیز و بی نظیر به وجود می آورد. در واقع شاید بتوان گفت این مجموعه را باید موزه زنده صنعت آب ایران باستان نام گذاری کرد که نشانگر دانش بسیار پیشرفته ایرانیان در علوم آب در گذشته بوده است. یکی از مواردی که شگفتی بسیاری از افراد را در بر می گیرد، نحوه کار کردن این مجموعه است که در 1700 سال پیش با ابزارهای آن زمان چیزی نبوده است که به راحتی بتوان از کنارش گذشت.
