مغز آدمی جایگاه جریان های مداوم الکتریکی است. هرگونه جریان الکتریکی تولید کننده ی میدانی مغناطیسی حول خود است. یک میدان مغناطیسی محل رفت و آمد امواج الکترومغناطیسی است و هر موج الکترومغناطیسی در کنه خود، ذره ای دارد. ذره ای که نام آن را فوتون می گذاریم.
فوتون های حول مغز ما با احتمال بالایی در کله ی ما و با احتمال کمتری در هر جای دیگری حضور دارند. هر موج یک فرکانس ویژه دارد. هر فرکانسی ضربدر ثابت پلانک انرژی خاصی تولید می کند و این انرژی با گسیل این ذرات در ارتباط تنگاتنگ است و احتمال وجود ذرات فکر را در نقاط دیگری بغیر از کاسه ی مغز ما افزایش و کاهش می دهد.
من در حال حاضر مشغول فکر کردن به کس خاصی هستم. این فکرِ من را می توان بشکل ذره ای نیز تبیین کرد. ذرات این فکر در همه جا پخش هستند، حتی در کله ی همان نازنینی که من در لحظه بدآن فکر می کنم. البته این ذرات ضعیف تر از آنند که وضع جریانات الکتریکی مغز وی را بشکلی رقم بزنند که او نیز به یاد من افتد اما شاید در طولانی مدت با اثر آشوب کوانتومی منتهی به این مسئله شوند.
نکند که ذره ی فکر من در مغز او آشوبی را رقم می زند که در طولانی مدت نحوه ی فکر او را نسبت به من تغییر داده و مثلا باعث شود که وی نسبت به من تفکر ویژه ای پیدا کرده و بموجب آن تصمیم خاصی راجع به این رابطه بگیرد. این ایجابات فیزیک کوانتوم آدمی را به یاد فیلم های علمی – تخیلی می اندازند اما قسمت جالب ماجرا اینجاست که این ها داستان نبوده و واقعیت محض اند.
علم قرار است که به تخیل بشری واقعیت بخشد و اینکه فکر من چگونه فکر کس دیگری را در رابطه با یک موضوع خاص تحت تاثیر قرار می دهد، جزء اولین تخیل هایی است که می بایست در رابطه با وضعیت واقعی اش جستار شود…
دی داد
Daydaad
www.daydaad.com
