سیطره شعر در ادبیات ایران، پیشینه‌ای هزار ساله دارند. به این دلیل که بسیاری از مفاهیم و جنبه‌های ادبی و نگارشی و از جمله داستان با این زبان نوشته می‌‌شده است. گرایش به کلام موزون و موسیقایی تا آنجا بوده که ناظران و شاعران، کتاب‌های ادبی و تاریخی و حماسی را به نظم در می‌آورده‌اند. معروف است که رودکی کتاب کلیله و دمنه را به نظم برگرداند. در دیوان شاعران سده‌های نخستین تاریخ و ادبیات فارسی، حکایت‌ها و داستان‌های کوتاه، دیده می‌شودوری ابیوردی، شاعر سدهٔ چهارم و پنجم، داستانی تمثیلی از زیان گیاهان نقل می‌کند: نشنیده‌ای مه زیر درخت چنار کدو بُنی برجست و بر دوید بر و بر به روز بیست پرسید از چنار که تو‌چند روز‌ه‌ای گفتا چنار عمر من از تو فزون‌تر از دویست گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم این کاهلی بگوی که آخر زِ بهر چیست گفتا چنار ، نیست مرا با تو هیچ جنگ که اکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوری‌ست فردا که بر من و تو وَزَد بادِ مهرگان آن گه شود پدید که نامرد و مرد کیست در بوستان سعدی، پنج گنج ( خمسهٔ) نظامی، مثنوی مولوی و شاعران دیگر ، داستان‌های کوتاه فراوانی به زبان نظم و شعر بازگو شده است، که باز فلسفی ، کنایی و تمثیلی دارند.
