در سالهای اخیر سینمای مستقل هند با روایتهایی از جنس زندگیْ قلب مخاطبان جهان را تسخیر کرده است. All We Imagine as Light، ساختهی پایال کاپادیا، یکی از درخشانترین ستارگان این آسمان است. این اثر، برندهی جایزهی بزرگ کن ۲۰۲۴، داستانی احساسی را با زبان بصری منحصربهفردی روایت میکند و تماشایش تجربهای ماندگار را برایمان به جا میگذارد.
فیلم زندگی سه زن را در بمبئی دنبال میکند: پرابها، پرستاری که همسرش او را ترک کرده و در انتظار بازگشتش است، آنو، دختری جوان که عاشق مردی مسلمان شده و در تنشهای این عشق گرفتار است، و پارواتی، که سایهی از دست دادن خانهاش بر زندگیاش افتاده. این سه آینهی زنان هندند؛ زنانی که میان سنت و مدرنیته، مذهب و عشق، تلاش میکنند جایگاه خود را بیابند. کارگردان با روایتی آرام و شاعرانه جهان درونی این زنان را با تمام زیباییها و زخمهایشان به تصویر میکشد.
پایال کاپادیا با سابقهی مستندسازی خود تصویری واقعی و ملموس از بمبئی ارائه میدهد؛ این شهر نهتنها پسزمینهای است که داستان در آن رخ میدهد، بلکه شخصیت مستقلی دارد که با شلوغی، نورهای نئونی و تضادهایش به حس و حال فیلم عمق میبخشد.
فیلم با کادربندیهای مینیمالی و نورهای طبیعی حالتی رؤیاگونه پیدا میکند. برخی از صحنهها چنان طراحی شدهاند که گویی لحظاتی از زندگی واقعی را در قاب سینما ثبت کردهاند، درحالیکه برخی دیگر با فضایی سوررئال احساسات درونی شخصیتها را به نمایش میگذارند. کاپادیا با مهارت این دو جهان را در هم تنیده و مرز میان واقعیت و خیال را محو کرده است.
از دیگر نقاط قوت فیلم بازیهای تأثیرگذار بازیگران است که توانستهاند احساسات را از طریق جزئیات رفتاری منتقل کنند؛ نگاههایی که حرفهای ناگفته را بازگو میکنند، مکثهایی که بار سنگین اندوه را بر دوش میکشند، و سکوتهایی که هزاران کلمه در دل خود دارند. این اجراهای بینقصْ مخاطب را به دنیای شخصیتها نزدیک میسازند و قلب و ذهن او را لمس میکنند.
فیلم اثری کاملاً زنانه است؛ نهفقط به این دلیل که شخصیتهای اصلی آن زن هستند، بلکه به خاطر شجاعتی که این زنان در یافتن هویت و مسیر خود دارند.
«هرآنچه نور میپنداریم» در ذهن و قلب ما باقی میماند و یادمان میاندازد که سینما چگونه میتواند نوری در تاریکی باشد و این سؤال را پیش رویمان بگذارد: «نور زندگی تو کجاست؟»
