آدمی، هر گاه که تصدیق وحی انبیاء نمود، به حق ایمان آورد و اگر در این راه مستمر باشد مؤمن شود. هر چند که حق فرمود که ایمان بر عمل جلوه گر است و شرک بر زبان .
پس مومنی که راه حق یافت و بر آن استمرار ورزید، هدایت شود و ستایش او بر حق افزون گردد، و اگر بر آن همواره کوشد به مقامی رسد که قلب او سرشار از حق و حقیقت گردد و دنیا در نظرش زندان شود ، پس به مقامی رسد که او را زاهد گویند ، زاهد چون از عالم خلقت برید، در خود فرو رود و به معرفت خود رسد، خود را چنان ش و مؤمن اگر به راه ایمان و حق و حقیقت مستمر گردید، پس عبادتش مستمر گردد، از عبادت مستمر و حرکت در طریق معرفت میل اش به دنیا کاهش یابد و به زاهدی گراید.
چون به زهد مستمر گردید، خویش را بشناسد. پس سر بر می آورد و جهان بیرون را آگاهی یابد. با شناخت عالم خارج و معرفت بر خلقت هستی، حکمت هر شئ را در یابد و با حرکت در مسیر حق و شناخت مخلوقاتش عارف شود.
وقتی به معرفت رسید ، هیچ چیز جز حق را نبیند، و حق او را آنچنان صفات دهد که به رنگ حق درآید، چنان که ابراهیم آنچنان به صفات حق شبیه گردید که خلیل الله گشت .
پس اگر عارفی که در صفات حق تخلخل یافته در حرکت به سوی حق مستمر گردید، عالم غیب به چشمم نمایان گردد و حق تعالی نظری چون اولیا الله بر او کند . و اگر در راه حق چراغ هدایت شود، به نبوت رسد و اگر در آزمون نبوت پیروز گردد خداوند کلامش را به او رساند و اگر در کلام خداوند امانت نگه داشت ، اشرف مخلوقات عالم گردد که پیامبر اکرم خاتم آنهاست و اشرف مخلوقاتش و شبیه ترین در صفات به حق تعالی.
