سویق‌های غلات (مانند گندم، جو و برنج) و حبوبات (مانند نخود و عدس)، غذا هستند و سویق میوه‌ها و دانه‌ها (مانند سویق سیب و خشخاش) حکم دارو دارند و نباید مصرف آن‌ها عادت غذایی شود.
...
در همه دانش‌های پزشکی، قدیم و جدید، خوراکی‌ها (از جمله غذا) و سپس گوارش و دفع مواد زائد، از اصول کلیدی آن‌هاست. غذا غیر از نیاز بدن، گاهی جایگاه دارو دارد. خیلی از داروها نیز خوردنی هستند و پزشکان هم توصیه‌های تغذیه‌ای دارند. اهمیت غذا و تغذیه تا جایی است که در دوران جدید رویکردهای مختلف درمان‌های تغذیه‌محور وجود دارد (تغذیه‌درمانی).
واژه ویتامین که در سال ۱۹۱۲ میلادی از سوی کازیمبر فانک (زیست‌شیمی‌دان لهستانی) مطرح شد به اهمیت ویتامین‌های موجود در مواد غذایی اشاره دارد که مقادیر اندکی از آن‌ها برای سلامتی لازم است (و نیاز به پرخوری نیست). سپس آنتی اکسیدان‌ها، الیاف غذایی، کلسترول و ... کشف شد و به ارتباط میان سلامتی و بیماری‌ها با تغذیه صحه گذاشت.
اسماعیل بن حسن جُرجانی (م ۵۳۱ ق)، طبیب نام‌دار قرن‌های پنجم و ششم هجری قمری که در سن هفتادسالگی کتاب «ذخیره خوارزمشاهی» را به زبان فارسی نوشته و به قطب الدین محمد خوارزمشاه تقدیم کرده است، می‌گوید:
طبیبان، اسباب سلامتی و بیماری را شش نوع می‌دانند و به آن «اسباب ستّه (اسباب شش‌گانه)» می‌گویند که عبارت‌اند از: ۱. هوا، ۲. غذا، نوشیدنی و داروهای خوراکی ساده یا ترکیبی، ۳. خواب و بیداری، ۴. حرکت و سکون (تحرّک و بی‌تحرکی)، ۵. وضعیت دفع مواد از بدن (استفراغ و احتقان)؛ ۶. حالت‌های روحی (اعراض نفسانی)؛ مانند شادی، غم، خشم و خشنودی.
تصویر پست: آرنيكا (سوسن كوهی)
این مطلب را قبلاً در پیچ اینستاگرام دیجی‌نبات منتشر کرده‌ام:
