لسیتین رایج ترین فسفولیپید موجود در بدن است. این ماده در زرده تخم مرغ، جوانه گندم و دانه های سویا یافت می شود. لسیتین از دانه های سویا برای استفاده به عنوان یک عامل امولسیون کننده در غذاها استخراج می شود. لسیتین یک امولسیفایر است زیرا دارای خواص قطبی و غیرقطبی است که باعث می شود چربی ها و روغن ها با آب مخلوط شوند. لسیتین همچنین یک جزء اصلی در دو لایه لیپیدی غشای سلولی است. اگر مایلید بدانید لسیتین از کجا ترشح میشود در ادامه مقاله همراه ما باشید.
لسیتین حاوی نمک آمونیوم کولین است که توسط یک پیوند استری به فسفات متصل شده است. نیتروژن مانند یون آمونیوم دارای بار مثبت است. در کولین، نیتروژن دارای بار مثبت است و چهار گروه متیل متصل است. لسیتین یک ترکیب گلیسروفسفوکولین دارای جایگزین های O-acyl در هر دو موقعیت 1 و 2 گلیسرول است. لسیتین ماده اصلی تشکیل دهنده غشای سلولی است.
لسیتین ها از نظر شکل فیزیکی بسیار متفاوت هستند، از نیمه مایعات چسبناک گرفته تا پودر، بسته به محتوای اسید چرب آزاد ظاهر متفاوتی دارند.همچنین ممکن است رنگ آنها از قهوه ای تا زرد روشن متفاوت باشد، هنگامی که آنها در معرض هوا قرار می گیرند، اکسیداسیون سریع اتفاق می افتد، که رنگ زرد تیره یا قهوه ای ایجاد می شود. لسیتین ها عملا هیچ بویی ندارند. آنهایی که از منابع گیاهی به دست می آیند طعم ملایم یا آجیل مانند دارند.
لسیتین در بدن از طریق صفرا ترشح می شود و به امولسیون کردن چربی های غذایی در مجرای روده کوچک کمک می کند. صفرا در کبد تولید می شود و در کیسه صفرا ذخیره و متمرکز می شود. لسیتین فراوان ترین فسفولیپید است که ساختار اکثر غشاهای سلولی را تشکیل می دهد. لسیتین با روغن و آب مخلوط میشود و میسل‌ها را تشکیل می‌دهد. میسل‌ها ساختارهای کروی چربی هستند که توسط لسیتین احاطه شده‌اند. دم‌های غیرقطبی به سمت داخل چربی و انتهای قطبی لسیتین به سمت بیرون به سمت آب است. تشکیل میسل‌ها یک فرآیند مکانیکی است که به عنوان امولسیون شناخته شده است که باعث می شود چربی به قطرات کوچک محلول در آب تبدیل شود و به راحتی مورد استفاده بدن قرار گیرد. اکنون می دانید که لسیتین از کجا ترشح میشود.
لسیتین در سیگنال دهی سلولی نقش دارد، فرآیندی که طی آن یک سلول تغییرات را در سلول دیگر آغاز می کند. به عنوان مثال، یک هورمون، انتقال دهنده عصبی، یا فاکتور رشد ترشح شده توسط یک سلول، با تغییر غشای سلولی خود به طریقی، معمولاً با فعال کردن آنزیمی که فسفولیپید در غشاء را تجزیه می کند، با سلول دیگر ارتباط برقرار می کند.
محصولات تجزیه شده با آنزیمی که یک اثر دومینویی از تغییرات در رشد سلولی، متابولیسم، عملکرد و غیره را به حرکت در می آورد، تعامل دارند. اختلال در این فرآیند می تواند منجر به بیماری های خاصی شود. برخی شواهد نشان می دهد که کمبود لسیتین ممکن است با سیگنال دهی سلولی تداخل داشته باشد و بنابراین ممکن است عاملی در ایجاد سرطان کبد و روده بزرگ باشد.
لسیتین نقش مهمی در انتقال چربی ها و کلسترول از کبد به مکان هایی دارد که بدن می تواند از آنها استفاده کرده یا آنها را ذخیره کند. از آنجایی که چربی ها مانند پلاسمای خون در محلول های آب حل نمی شوند، در ذرات کروی به نام لیپوپروتئین ها منتقل می شوند. این ذرات می توانند با محلول های آب مخلوط شوند زیرا پروتئین های دوستدار آب، کلسترول و فسفولیپیدها در سطح بیرونی قرار دارند.
چربی های غیرقطبی هسته را تشکیل می دهند که در معرض آب قرار نمی گیرد. از آنجا که لسیتین برای سنتز لیپوپروتئین مورد نیاز است، کمبود لسیتین منجر به تجمع چربی در کبد می شود و منجر به آسیب کبدی می شود. کمبود لسیتین همچنین منجر به افزایش میزان کلسترول در خون و تصلب شرایین می شود، بیماری که در آن تنگی عروق عمدتاً به دلیل رسوب چربی از جریان خون ایجاد می شود.
به طور خاص، لسیتین توانایی صفرا را برای حل کردن چربی و کلسترول رژیم غذایی (غذا) افزایش می دهد. به دلیل این خاصیت، لسیتین از تجمع چربی در بافت های بدن و به خصوص کبد جلوگیری می کند. بنابراین لسیتین به عنوان یک مکمل غذایی عالی شناخته می شود که باعث لاغری، کمک به مبارزه با سندرم متابولیک و ارتقای سلامت قلب و عروق می شود. با خواندن این مقاله می توانید به راحتی به سوال لسیتین از کجا ترشح میشود پاسخ دهید.
