یکی از اهداف 17 گانه توسعه پایدار که توسط سازمان ملل متحد دنبال می شود، ریشه کنی گرسنگی است. علی رغم وجود منابع غنی و فراوان در جهان، به دلیل پایین بودن بهره وری در فرایند تولید محصولات کشاورزی، عدم وجود نظام های توزیع عادلانه، تولید مواد غذایی ناسالم و سیاست های غلط در مدیریت پسماند، روز به روز بر گرسنگی و سوء تغذیه در جهان افزوده می شود.
فرض کنید سیستم هایی در زنجیره غذایی مستقر شود که به کمک آنها، نیاز غذایی تمام ساکنان کره زمین با دقت بالایی تخمین زده شود. آمار دقیقی از زمین مساعد کشاورزی، آب و شرایط جوی مناسب و نیروی کار در بانک های اطلاعاتی ذخیره و به روز آوری شود، براساس پراکندگی جمعیت در نقاط مختلف زمین و ذائقه مردم آن مناطق، مناسب ترین محصولات کشاورزی به میزان لازم تولید و در شرایط مناسب نگهداری و به شیوه عادلانه و قیمت منصفانه توزیع شود. بدین ترتیب علاوه بر اینکه با کمترین آسیب به محیط زیست نیاز غذایی ساکنان کره زمین تامین شده است، بلکه میزان پسماند تولید شده به حداقل می رسد.
مزرعه ای را تصور کنید که به کمک سنسورهایی، اطلاعات وضعیت آفات را در یک شبکه بیسیم (Sensor Network) به مرکز ارسال می کند. در آن مرکز، داده ها جمع آوری شده و پردازش می شوند. با کمک الگوریتم های ویژه ای، داده ها تحلیل می شوند، و با کمک یادگیری ماشین (Machine Learning) تحلیل ها تقویت شده و نتایج بهتری به دست می دهند. براساس نتایج به دست آمده، تصمیم گرفته می شود به چه میزانی و از چه نوع سمی برای از بین بردن آفات استفاده شود. دستورالعمل لازم به پهبادهای (Drone) مخصوص ارسال شده و سم پاشی دقیقا در همان نقطه و به میزان مورد نیاز انجام می شود. بدین ترتیب در کمترین زمان ممکن (Real-Time) با صرف کمترین میزان سم، آفات به موقع از بین می روند در نتیجه کمترین آسیب به محصول و زمین کشاورزی وارد خواهد شد.
این یک نمونه بود از کاربرد فناوری های نوین و سیستم های اطلاعاتی در جهت ریشه کنی کرسنگی. به عبارتی با استقرار سیستم های هوشمند در زنجیره غذایی و هوشمند سازی تولید غذا، می توان امیدوار بود میزان گرسنگی در جهان به شدت کاهش یابد.
نویسنده: احمدرضا خسروی
