مظلومان بی‌هیاهو

بیست‌و‌ششم آبان ماه سال ۱۴۰۱، خبر غریبی بود. قلب و دل را می‌سوازند و خاطر را مکدر می‌ساخت. مظلومانی بودند که شهادتشان سبب تفرقه مردم نمی‌شد، جوانانی برخاسته از دل این خاک بودند. کسی نبود برایشان کمپین بزند، هیاهو کند، فریاد بزند و سینه چاک کند. رسانه‌ها در سکوت و مردم در سکوت

برای امنیت من بود که رفتند و جان شیرینشان را فدا کردند. امنیت‌ساز بودند و جواهر. پدرهای آینده این خاک بودند و پرکشیدند به آبی آسمان.

که می‌فهمد قدر این امنیت را ...

تاریک شب‌های تنهایی شما را

غم دوری از خانواده و آرزوهایی که آویز بر یادتان کرده‌بودند

قلب آسمان مگر گنجایش این وسعت را داشت